609. Dzień blogu, nie bloga!

Zastanawiam się kiedy szanowni pracownicy Onetu nauczą się poprawnie odmieniać rzeczownik "blog" przez przypadki. Chyba (?) nikt nie mówi "dzień lista" tylko "dzień listu", czy też "dzień torta", lecz "dzień tortu". Dlaczego więc "blog" ma być wyjątkiem?

A tak wracając do wyżej wymienionego portalu, może - w ramach solidarności blogerów, zaczniemy pisać nie do "redakcji Onetu", lecz "redakcji Oneta"?

608. Staranowana, bez cytrynki

Cały dzień na nogach. Nie wiem ile kilometrów zrobiliśmy z Mężem, ale sporo. Oczywiście prawie w ostatniej chwili przypomniało mi się, że nie mam jeszcze kilku drobiazgów, no i nie było wyjścia - jak mus, to mus. W drogę. Na piechotę. Na całe szczęście Dyrektor Wykonawczy jest już na urlopie, więc PRAWIE obeszło się bez stresogennych zdarzeń. Nie licząc dwóch.

Naprawdę niewiele brakowało, a zostałabym przejechana samochodem przez kierującą nim panią, która nie zważała wcale na to, że jedzie środkiem chodnika, a na zwróconą jej przez Męża uwagę, zrobiła wielkie oczy ze zdumienia. Pierwszy raz jak żyję widziałam taką sytuację, żeby podjeżdżać pod same drzwi sklepu - bynajmniej nie od strony ulicy. Pani była zdrowa - przynajmniej na ciele, bo z głową na bank musiała mieć coś nie tak.

Druga, w porównaniu do pierwszej, była błahostką. Kupiłam wreszcie cytrynowy T-shirt, którego szukałam od kilkunastu dni. Zapakowany w torebkę foliową, został przeze mnie z niej wyciągnięty po kilku godzinach, bo tyle nie było nas w domu. Na jego przodzie ujrzałam jasnofioletowe zacieki. Sytuację błyskawicznie uratował Mąż, który rzutem na taśmę wybiegł z domu, wsiadł do autobusu i zdołał jeszcze wymienić felerny egzemplarz. Co prawda na beżowy, bo moja cytrynka była niestety ostatnią. "Lepszy wróbel w garści, niż kanarek na dachu" - cieszę się zatem z tego, co mam.

607. Z fotela dentystycznego

Jeszcze nigdy nie miałam takiego szczęścia jak dzisiaj. Tu muszę wspomnieć, że pacjenci zapisani na godziny popołudniowe zwykle muszą czekać dłużej na swoją kolej, bo jest czasem spora obsuwa. Tak już bywa jak delikwent siada na fotel i okazuje się, że trzeba wypełnić dodatkowy ubytek, a że mój stomatolog jest osobą bardzo solidną i jak zaczyna, to musi skończyć, więc oczekiwanie przedłuża się do godziny albo nawet półtorej.

Ledwo usiadłam w poczekalni, a dosłownie za chwilę zostałam zaproszona do środka. Tak po prostu. Od razu. Nie dałam rady ukryć zaskoczenia. A potem zajął się mną pan doktor, który szybciutko uporał się z kamieniem, dokonując skalingu i kiretażu otwartego (nie martwcie się jak nie wiecie o co chodzi - też musiałam posiłkować się wujkiem Google - szczególnie w tym drugim przypadku). Ubytków zero, więc uboższa o 200 złotych, ale bogatsza o kilka próbek nowej pasty na moje dolegliwości z kieszonkami, udałam się do drogerii celem zakupienia zaleconego mi płynu do płukania jamy ustnej.

Do tego konkretnego stomatologa trafiłam w 1996 roku i nigdy nie zdradziłam go z żadnym innym. Jestem wierna, zadowolona i - co najważniejsze - żadna wizyta nie kojarzy mi się ze strachem, czy stresem. Wręcz przeciwnie - bardzo lubię do niego chodzić i idę tam z uśmiechem na ustach. Zawsze. 

606. Zamach

Kiedy spytałam Męża co mamy dziś na obiad, z uśmiechem na ustach odparł "naleśniki z serem", po czym poszedł do sklepu po potrzebne produkty. Wypakował wszystko z siatki, a potem jakoś cicho się zrobiło.

Próbowałam zaglądać do kuchni, bo mój nos wyczuwał coś dziwnego, ale za każdym razem Dyrektor Wykonawczy mnie z niej grzecznie, acz stanowczo wypraszał. Kątem oka dojrzałam jakiś bliżej nieokreślony placek na patelni.

Wreszcie mogłam zasiąść przy stole i skosztować pionierskiego dzieła kulinarnego Męża. On sam nie jadł, tłumacząc, że zrobił to wcześniej. No to dopiero nabrałam podejrzeń, bo przecież zawsze jemy obiad razem.

Nadszedł czas na ocenę organoleptyczną. Słuchowo było zdecydowanie zbyt cicho. Dotykowo bałam się utłuścić. Wzrokowo było grubo, dziurawo i żółto. Smakowo było nijak. Węchowo było znośnie.

Porażka na całej linii - do której po męsku przyznał się Dyrektor Wykonawczy, a ja potwierdziłam, prosząc, by już nigdy nie smażył naleśników albo udał się na korepetycje do swojej teściowej.

Wyszliśmy z domu razem, bo chcieliśmy jeszcze iść na spacer. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ból żołądka, który mnie dopadł kilkaset metrów od domu. Ledwo dojechałam do fryzjerki, z którą byłam umówiona. Uratowała mnie czarną, gorzką herbatą, którą u niej wypiłam.

Tłuszczu zjadłam dziś tyle, że teraz siedzę i wcinam sucharki. Mężowi - o dziwo - nic nie dolega. Zaczynam mieć poważne wątpliwości czy przypadkiem nie byłam królikiem doświadczalnym, albo - co gorsze - może był to sabotaż ze strony Dyrektora Wykonawczego i zamach na moje zdrowie.

605. Dwa na "s"

Co za sny... Żebym we śnie chodziła wszędzie ze szczoteczką w ustach i myła nią zęby - nerwicą natręctwo mi to trąci. A potem zabiłam takiego ogromnego pomarańczowego pająka. Nawet nie wiem czy takie istnieją.

No i ten smutek, który się pojawił. Wiadomo skąd. I wiadomo po co. Posiedział, przytuliłam go i poszedł dziś sobie. Może odwiedzi kogoś z Was? Nie przepędzajcie go. Dajcie mu jeść i pić. Sen też dobrze mu zrobi.

A to tak dla przypomnienia - klik.

604. Przedwyjazdowa atrakcja gratis

Już od pewnego czasu obserwuję dziwną prawidłowość i zastanawiam się dlaczego akurat w piątek wieczorem albo w sobotę rano zaczyna mnie boleć ząb. Jak ostatnio. I to tak, że pojawiła się w pakiecie jeszcze migrena, ból serca, a także podwyższona temperatura. Wzięłam pastylkę i ucichło.

W sobotę rano obudziłam się, a między mną i Mężem znowu leży on. Ból. Kolejny proch i przeszło. Na tyle, że obecnie odczuwam leciutkie ćmienie, które tylko delikatnie przypomina mi o zębie.

Jako że w poniedziałek czeka nas wyjazd do Gdańska, a spędzanie urlopu na poszukiwaniach gabinetu dentysty w obcym mieście do przyjemności wakacyjnych nie należy, zadzwoniłam wczoraj do mojego stomatologa, z którym związana jestem od szesnastu lat wiertłem i innymi narzędziami tortur.

Zostałam przepytana na okoliczność rodzaju bólu, a z tym zawsze mam problem, bo nie za bardzo potrafię nazwać czy jest piekący, ssący, tępy, rwący, itp., itd. Ze szczegółami w postaci kiedy boli, poszło już łatwiej. Po wysłuchaniu pytań z gatunku: zimno, ciepło, nacisk, dotyk, widok, zapach, itp., itd., zostałam wysłana do pracowni RTG celem zrobienia fotki delikwentowi.

Zdjęcie w kopertce zaniosłam do gabinetu. Okazało się, iż na szczęście żadnych cieni nie ma, ale że ponoć jakaś tam kość się obsunęła, a w związku z tym powiększyła się jakaś tam kieszonka, więc kamień nazębny ma więcej miejsca do zagospodarowania. I powoduje ból. A że generalnie nie dość, że jestem nadwrażliwą osobą, to i moje szyjki też są takie (wiadomo - "jaki pan, taki kram"), więc nie ma się co dziwić. Specjalne pasty są normą na mojej półce, zatem ratuję się jak mogę.

Dzisiaj wreszcie udało mi się umówić na wizytę - co prawda dopiero na czwartkowe popołudnie, ale i tak dobrze, że przed wyjazdem, bo stomatolog, do którego chadzam, ma takie obłożenie, że szpilkę trudno wcisnąć, a co dopiero taką babkę, jak ja.

603. Trzy wnioski

Gdybym miała taki jeden przełącznik, byłoby mi lżej, ale że go nie mam, to sobie muszę (i nawet chcę) radzić sama. Raz się uda, a raz nie. Przynajmniej nie przerzucam na nikogo odpowiedzialności. Co najwyżej potruję innym. Jak wczoraj. Parze mieszanej, która mimo iż się wcale nie zna, doszła do tych samych wniosków. Przynajmniej w pierwszym przypadku.

Martwienie się na zapas - oto, co mi dolega. Żebym ja tego wcześniej nie widziała u siebie, ale przecież od dawna mam świadomość problemu. Czasem jestem na siebie zła, że nie daję rady. Czasem bardzo siebie nie lubię, że wciąż nie potrafię mieć własnych myśli i odczuć pod kontrolą.

No właśnie - i tu i pojawia się problem numer dwa, czyli poczucie, że są kwestie, których nigdy nie będę w stanie skontrolować. Skoro ze sobą idzie mi nieraz jak po grudzie, a co dopiero mówić na przykład o takim rozkładzie jazdy PKP, który znowu uległ zmianie i po raz kolejny skończyło się na sprawdzaniu pociągów z Gdańska do Malborka i Pruszcza. A przecież wszystko ładnie miałam zapisane w notesie. Trzeba było pokreślić i jest brzydko, czyli nie tak, jakbym chciała. Miałam na to wpływ? Nie. Moja to wina? Nie. A kto się martwi? Ja. Po co? Nie wiem.

A na deser - "certolenie się z ludźmi". I zbytnie przejmowanie się problemami tych ze świata wirtualnego, a przecież "nie warto". Bo czasem powinnam huknąć z grubej rury i posłać kogoś na drzewo prostować banany albo zarzucić innym, jeszcze mniej cenzuralnym tekstem, żeby ten, czy ów się ode mnie odstosunkował. Ale jestem za miękka, więc inną część ciała powinnam mieć twardą. Uczę się jednak od mistrza, więc jest szansa, że to się zmieni. Nie zdziwcie się zatem pewnego dnia. To nie groźba, to obietnica.

602. Smutno mi, Boże

"Smutno mi, Boże! – Dla mnie na zachodzie

 Rozlałeś tęczę blasków promienistą;

 Przede mną gasisz w lazurowej wodzie

 Gwiazdę ognistą...

 Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze,

 Smutno mi, Boże!" (...)

Juliusz Słowacki

601. Cienka czerwona linia

Wczoraj Mąż namówił mnie na obejrzenie filmu "Gattaca - Szok przyszłości". Przyznam, że na początku się trochę opierałam, bo nie lubię obrazów z gatunku science-fiction, ale Dyrektor Wykonawczy uspokoił mnie, że moje obawy są nieuzasadnione. Dałam się przekonać i nie żałuję. Wręcz przeciwnie.

To, co jeszcze kilkaset, czy kilkadziesiąt lat temu wydawało się być totalnie nieosiągalne, niemożliwe i pozostawać w sferze wyobraźni, obecnie należy już do codzienności. Jak choćby radio, telewizor, telefon stacjonarny, czy komórkowy, komputer, odtwarzacz mp4, aparat cyfrowy i wiele, wiele innych. Tyle w kwestii technologii i jej gadżetów.

Wracając do samego filmu... Poczęcie dziecka może nastąpić na dwa sposoby - drogą naturalną albo drogą genetycznej modyfikacji. W tym drugim przypadku rodzice wybierają płeć, kolor oczu, włosów, karnację, poziom inteligencji, czy sprawność fizyczną swojego potomka. W specjalnym laboratorium zostają bowiem wyselekcjonowane najlepsze geny matki oraz ojca, eliminujące wszelkie ułomności - zarówno fizyczne, psychiczne, jak i emocjonalne.

Rodzi się dziecko i w chwilę po przyjściu na świat (bez względu na sposób jego poczęcia), na podstawie badania jednej kropli krwi, wszyscy dowiadują się prawdy o całym dalszym jego życiu - na co i kiedy umrze - to te najważniejsze. Ludzie dzielą się na lepszych (genetycznie zmodyfikowanych) i gorszych (poczętych "po Bożemu").

Film zmusza do wielu pytań. I do zastanowienia się nad jedną, chyba najważniejszą, kwestią - jak daleko jest w stanie posunąć się człowiek i do czego takie działania mogą doprowadzić? Oby tylko historia się nie powtórzyła i nie skończyło się tak, jak w przypadku kilku naukowców, którzy swoją wiedzę wykorzystali do produkcji bomby atomowej. 

600. Modyfikacja

Co masz zrobić po południu, zrób rano - trochę zmodyfikowane (na moje własne potrzeby) powiedzenie sprawdziło się dzisiaj. Dzięki dobrej organizacji zdążyliśmy z Mężem się rozstać (nie, nie - rozwodu nie będzie, więc się nie cieszcie) - o zakupowe rozdzielenie chodzi. On po jedzenie, ja po kosmetyki. A potem razem na lody - rożki o smaku maślankowo-cytrynowym - z polecenia konesera i lodożercy.

W nocy miałam straszny sen, który uzmysłowił mi, że właśnie weszłam w fazę gorączki przedwyjazdowej. Otóż śniło mi się, że obudziłam się rano, uświadamiając sobie, że za trzy godziny mamy pociąg, a my nawet nie wyciągnęliśmy jeszcze walizek, o spakowaniu ich zawartości nie wspominając.

Jedna myśl kołatała mi się po głowie, nie dając spokoju - aż w końcu ją wyartykułowałam do Męża. "Może zadzwoniłbyś do naszej pani i spytał czy wszystko jest aktualne z noclegiem". Dyrektor Wykonawczy westchnął i powiedział: "no tak, zaczęło się", ale czego się nie robi, żeby mieć żonę z głowy. Rozmowę telefoniczną odbył, usłyszał zapewnienie, że pokój będzie na nas czekał, a mnie kamień spadł z serca. Przynajmniej na razie.

Dawkowaliśmy sobie małe i słodkie przyjemności, tak więc po obiedzie znowu poszliśmy na lody - tym razem na patyku - o smaku truskawkowym w polewie z białej czekolady, z chrupkami - z polecenia tego samego łakomczucha. Po maślankowo-cytrynowych nie pozostało nawet puste pudełko. I jak tu nie modyfikować powiedzeń...

599. Paweł i Gaweł

Paweł i Gaweł co prawda nie w jednym stali domu, ale mogłoby się tak zdarzyć, że jeden mieszkałby pod drugim. I bynajmniej nie o spokój i swawole, czy o wzajemne dokuczanie sobie chodzić tu będzie, lecz o pewnego rodzaju dysonans i ambiwalencję.

Poznałam ich obu kilkanaście lat temu. Obaj byli kawalerami przed trzydziestką z własnym lokum. Teraz nie mam z nimi żadnego kontaktu i nie wiem jak potoczyły się ich dalsze losy, dlatego więc skoncentruję się na tamtych latach, ubiegłego już, wieku.

Paweł mógłby spokojnie dostać tytuł Perfekcyjnego Pana Domu, bądź Pedantycznego Perfekcjonisty. Potrafił kilka miesięcy czekać na wymarzoną cytrynową, skórzaną sofę, śpiąc i podejmując gości na zwykłym materacu. Z dumą prezentował mi zawartość swojej przestronnej szafy, w której wisiały spodnie uprasowane w kancik, czy idealnie złożone w kostkę koszule. Z przejęciem opowiadał, że nie zaśnie dopóki nie pozmywa naczyń w zlewie - nawet jeśli goście wyszli od niego o czwartej nad ranem. W łazience wisiał papier toaletowy w jego ulubionym łososiowym kolorze. Innego nie używał i nie kupował. Przyznam, że bałam się dotknąć czegokolwiek w jego mieszkaniu, gdyż zaraz dany przedmiot przestawiał po swojemu. Sobotnie przedpołudnia spędzał na chuchaniu i dmuchaniu swojego gniazdka. Patrzyłam i wąchałam go z przyjemnością - zawsze nienagannie ubrany, uczesany, wypachniony najlepszą wodą kolońską. Nabywał tylko i wyłącznie markowe rzeczy, w najlepszej jakości. Pomimo tych wszystkich zalet, wciąż był sam.

Gaweł był totalnym bałaganiarzem i flejtuchem, jakiego dawno chyba świat nie widział, całkowitym przeciwieństwem Pawła. Było mu wszystko jedno gdzie śpi, na czym siedzi i co je. Sprzątał od wielkiego dzwonu, gdyż nie miał nawet odkurzacza, czy zwykłego mopa. Chodził w postrzępionych T-shirtach i podartych dżinsach, a z kosmetyków posiadał jedynie pastę do zębów, mydło i szampon do włosów. Choć od dawna pracował, wciąż żył jak student w akademiku - jeden garnek, jeden kubek, jeden talerz, jeden nóż i widelec. Nie miał szafy, a ubrania trzymał w kartonowych pudłach. W tym mieszkaniu również bałam się czegokolwiek dotknąć, ale całkiem z innego niż u Pawła powodu. Kurz to mało powiedziane, tam wszystko aż lepiło się od brudu. Przepocone ubrania (pralki także nie miał) skutecznie odstraszały od przebywania w jego pobliżu, a zęby, które dawno nie widziały dentysty, nie zachęcały do bliższego kontaktu z Gawłem. Mogę się tylko domyślać, że z powodu tych wszystkich wad, wciąż był sam.

Mam nadzieję, że zarówno Paweł, jak i Gaweł ułożyli sobie życie po swojej myśli, bo obaj byli naprawdę fajnymi, ciepłymi, dobrymi, inteligentnymi i wrażliwymi facetami.    

598. Kocimiętka

Gdybyśmy mieszkali z Mężem na parterze, istniałaby spora szansa na odwiedziny okolicznych kotów za sprawą jej obecności na naszym parapecie okiennym. Mieliśmy duże problemy ze zdobyciem jej nasion. Już myślałam, że będziemy zmuszeni zamówić je w sieci, ale udało się dostać je w normalnym sklepie ogrodniczym. Zasiałam nasionka, które - ku mojemu ogromnemu zdziwieniu - wzeszły po kilku dniach.

Większość kotów ponoć bardzo ją lubi, bo wydziela zapach, który je przyciąga, ale są też osobniki całkowicie obojętne na jej "wdzięki". Chciałam ją mieć z jednego powodu - komarów, które w przeciwieństwie do kotów, odstrasza. Tych latających paskudztw nie lubię z dwóch powodów - bo wydają dźwięki wielce nieprzyjemne dla mojego ucha, a jak mnie ukąszą, to dość ciężko mi się potem żyje.

W świetle wszelkich statystyk stanowię dla owych insektów bardzo apetyczny obiekt, gdyż: jestem osobą dorosłą, większym człowiekiem, kobietą i blondynką, czasem roztrzęsioną (szczególnie głupotą innych), używającą przeważnie kwiatowych zapachów. Zainteresowanych obrazkiem odsyłam do swojego blogowego profilu na Facebooku.

Chyba kocimiętka spełniła swoje zadanie, gdyż nie zobaczyłam i nie usłyszałam ani jednego komara w naszym pokoju. Za to pojawili się inni goście, których bym nawet nie podejrzewała o miłość do specyficznego dość zapachu, a mianowicie osy. Kilka, a nawet nieraz kilkanaście sztuk dziennie wlatywało przez okno. Starałam się je wypuszczać i darować im życie, lecz czasem - w trosce o własne oraz Męża - byłam zmuszona je spacyfikować. Nastraszona bowiem przez matkę i jej opowieści mrożące krew w żyłach o tym jak osa wpada do kubka z kawą lub szklanki z sokiem, a potem żądli mnie w tchawicę, powodując mój zgon w kilka minut, wolałam być ostrożna i nie ryzykować.

W poprzednim akapicie celowo użyłam czasownika w czasie przeszłym, gdyż kilka dni temu zdecydowałam się pozbyć kocimiętki - właśnie ze względu na nieproszonych gości. Od tamtego czasu os ubyło i wcale nie dlatego, że nie mam dla nich litości, ale dlatego, że średnio pojawia się jedna lub dwie sztuki dziennie - o ile w ogóle. A komary też trzymają się z daleka.

597. Mam na imię...

Każdy ma jakieś, bo nie da się bez niego funkcjonować w społeczeństwie. Jedni są zadowoleni ze swojego, innym jest obojętne, jeszcze inni wręcz go nienawidzą. Kwestia gustu, a o nim (ponoć) się nie dyskutuje, tak więc ładne, czy brzydkie, jest i już.

Moda na konkretne imiona wraca jak bumerang i te, które kiedyś były wyśmiewane (jak choćby Franciszek, Teofil, czy Józef), znowu są w łaskach. Pojawiają się także nowe, o których wcześniej nikt nie słyszał, zdobywając całe rzesze rodziców, którzy chętnie nadają je swoim pociechom.

Polska otworzyła się na świat, ludzie zaczęli emigrować i tworzyć związki z obcokrajowcami, tak więc i ten fakt musiał przełożyć się na pojawienie się w Urzędach Stanu Cywilnego kompletnie świeżutkich, zagranicznych imion.

Dobrze, że przed zalewem różnych dziwactw w postaci Jabłka, Irlandii, Porsche, Tęczy, czy Widelca, chronią nas jeszcze przepisy egzekwowane przez Radę Języka Polskiego, która w kwestiach spornych wypowiada się w sprawie nadawania nietypowych imion. Czy udaje się jej do końca spełnić swoje zadanie?

Dżesika, Wanessa, Brajan, czy Szon - oto do czego doprowadzają ww. przepisy. Biedne dzieci, ktoś powie. A ja bym skoncentrowała się raczej na rodzicach i spytała po co i dlaczego wybrali akurat takie imiona? Jak będą one współgrać z polskim nazwiskiem? Dżesika Wróbel, Wanessa Patyk, Brajan Wilk, czy Szon Kowalski...

Ktoś kiedyś opowiadał mi jeszcze o innym przypadku - chłopca, któremu dostało się na chrzcie imię Jerzy. W połączeniu z nazwiskiem Jurek wydawało się brzmieć nieco dziwnie, no bo jak się zwracać do małego, czy dorosłego, żeby nie mówić mu po nazwisku?

Maciej Maciejewski, Paweł Pawełkiewicz, Jan Jankowski, Miłosz Miłoszewski są kolejnymi przykładami z głębokiego worka cudów i dziwów, choć już nie tak rażących jak poprzednie. W tym towarzystwie pięć Amelii, trzy Julie, cztery Maje i dwie Leny w jednej klasie w szkole chyba nikogo już nie zastanawiają.  

596. Nazewnictwo

Generalnie nie przepadam za zastępowaniem polskich wyrazów ich zagranicznymi odpowiednikami, nawet tymi w moim ulubionym angielskim wydaniu. Uważam bowiem, że mamy tyle różnych ciekawych słów, że nie musimy posiłkować się obcymi. Ale czasem i ja się skuszę na ustępstwo - albo i kilka.

Taki 'touchpad' choćby. W tłumaczeniu na nasz język ojczysty musiałabym powiedzieć "panel dotykowy" lub "gładzik". Jak dla mnie jedno brzmi gorzej od drugiego. No i T-shirt, o który nie raz i nie dwa przyszło mi toczyć boje nie powiem z kim. Czym tego nieszczęśnika zastąpić? Bluzką, podkoszulkiem, koszulką? Jakiś pomysł?

Jak kiedyś nieopatrznie powiedziałam do Męża, żeby założył bluzkę, spojrzał na mnie i stwierdził, że bluzki noszą kobiety, a nie faceci. O podkoszulku powiedział, że jest bez rękawów, a jak chcę tak nazywać T-shirt, to powinnam powiedzieć "podkoszulek z krótkim rękawem". Dla mnie stanowczo za długo. W koszulkach, które zwykle są na ramiączkach, chodzą lub śpią kobiety. Tyle Dyrektor Wykonawczy. A Wy?

595. Było sobie kłamstwo

Wyobraźcie sobie, że żyjecie w świecie, w którym nikt nigdy nie kłamie, a wszyscy mówią zawsze prawdę - każdemu i w każdej sytuacji. Tak jak bohaterzy filmu, który posłużył mi jednocześnie jako tytuł do dzisiejszego wpisu. W świecie mówienia całej prawdy i tylko prawdy brak jest emocji, bo ich miejsce zajmuje egoizm i wyrachowanie. Ludzie zachowują się jak roboty, nastawione na zysk, czy aprobatę otoczenia. Nie liczą się z uczuciami innych, bo sami są ich pozbawieni. 'The Invention of Lying' (oryginalny tytuł) tylko z pozoru jest komedią, gdyż tak naprawdę ma drugie, a może nawet i trzecie dno, ale nie będę zdradzać nic więcej. Zainteresowanych odsyłam do obejrzenia.

Prawda bywa trudna do przyjęcia, bolesna, ciężka, niewygodna, nudna, smutna, nieciekawa. Uwiera jak kamyk w bucie. Niejednokrotnie ludzie wolą być okłamywani, bo powiedzenie im prawdy może zburzyć ich pieczołowicie i mozolnie budowany świat - świat oparty na iluzji, ułudzie i mrzonce. Dlatego wolą jej nie słuchać.

Kłamstwo uwodzi, kokietuje, mami, kusi, przyciąga jak magnes. Jest niczym afrodyzjak, o wiele ciekawszy i barwniejszy, ładniej opakowany i podany; niczym kamuflaż i maska, pod którą chowamy swoją prawdziwą twarz. Niektóre kobiety ubiorem, fryzurą, czy makijażem próbują oszukać innych właśnie po to, by odwrócić uwagę od problemów swojej duszy.

Nie daję się nabrać na tak zwany huraoptymizm, czy wieczne poczucie humoru i perlisty śmiech, bo wyczuwam w nich fałsz; bo są dla mnie po prostu niewiarygodne; bo są jak mur, odgradzający od serca człowieka.

594. Tytułomania

Bladego pojęcia nie mam skąd się wzięła i kto ją wprowadził "na salony", ale że jest od lat obecna, wiedzą chyba wszyscy. Kolejny kompleks niższości, próba wywindowania ego do gigantycznych rozmiarów, upokorzenie tych "gorszych", bo niżej stojących w hierarchii, czy coś jeszcze?

W pewnej instytucji, w jakiej przed laty pracowała moja matka obowiązywały trzy kasty społeczne - samo dno, czyli wszyscy z wykształceniem podstawowym i średnim zawodowym (bez matury); środek, czyli wszyscy z wykształceniem średnim (z maturą) oraz góra, czyli wszyscy z wykształceniem wyższym. Do plebsu (dwie najniższe grupy) odnosiło się "pani Zosiu", "panie Janku" natomiast do elity tylko i wyłącznie "pani magister", bądź "panie magistrze".

Tytułomania weszła także do szkół - wystarczy zajrzeć na jakąkolwiek stronę internetową w zakładce "kadra", żeby zobaczyć kto zacz. Ostatnio, szukając pewnych informacji, natrafiłam na link kilku kurii diecezjalnych. Z ciekawości zaczęłam przeglądać nazwiska księży. I tu trafiłam na same perełki: ks. biskup dr Jan Kowalski, ks. infułat mgr lic. Andrzej Nowak, ks. mgr lic. Alojzy Małecki, ks. dr Zenon Pokora, ks. prof. dr hab. Paweł Ciosek. Na ich tle najzwyklejszy ks. Tomasz Sowa wyglądał wielce niepozornie i nie rzucał się wcale w oczy. Wśród sióstr jest podobnie, dlatego s. mgr Barbara Jeż absolutnie mnie już nie zdziwiła.

Żeby była jasność - nie mam nic przeciwko kształceniu się i zdobywaniu wiedzy, czy robieniu specjalizacji, bo to działania jak najbardziej chwalebne. Zapracowałeś, dostajesz tytuł - logiczne. Nikt ci go nie odbierze (no chyba, że popełniłeś przestępstwo podczas pisania pracy).

Nie rozumiem tylko po co ta wszechobecna i bijąca po oczach i uszach manifestacja w postaci kilku literek przed imieniem i nazwiskiem. Jeśli potrzebujesz ich tylko i wyłącznie po to, by poczuć się lepiej, nie mam dalszych pytań. A jeśli jeszcze okaże się, że ranga tytułu jest odwrotnie proporcjonalna do stanu posiadanej wiedzy oraz ilorazu inteligencji (co wcale nie należy do rzadkości), tym bardziej powstrzymam się od zabierania głosu.

593. Nie moje, nie twoje, nie nasze

Ciekawa jestem jak macie urządzone domy i mieszkania - jak wyglądają Wasze kuchnie, łazienki, pokoje, korytarz. Wnętrze, w którym żyjecie tak wiele o Was mówi - o tym, co lubicie, a czego unikacie; jakimi przedmiotami się otaczacie; w jakich są one kolorach... Interesuje mnie czy jesteście bałaganiarzami i brudasami, czy wręcz przeciwnie - pedantami i czyścioszkami. Jak często sprzątacie, ścieracie kurze, myjecie naczynia, podłogę, wannę, czy sedes...

Ci spośród Was, którzy są gdzieś zatrudnieni, codziennie chodzą do pracy. Tam też macie swoje biurko, pokój, czy jakiekolwiek inne miejsce, do którego jesteście przypisani z urzędu. Jecie tam posiłki, robicie sobie kawę i herbatę, korzystacie ze wspólnej kuchni i toalety. Sprzątaczka pojawi się zanim przyjdziecie albo tuż po Waszym wyjściu. Czasem każdego dnia, a niejednokrotnie rzadziej.

Dość często byłam i jestem świadkiem zachowań, które obserwuję z nieukrywaną ciekawością. W miejscach publicznych - na ulicy, w kawiarni, w toalecie. Brud to za mało na określenie tego, co widzę. Głośno sobie myślę i zastanawiam się czy jesteśmy narodem flejtuchów, nie potrafiącym (albo może nie chcącym) dbać o coś, co jest dobrem wspólnym? Papierki i butelki porozrzucane gdzie popadnie, serwetki zostawione na stoliku, ręczniki obok kosza na śmieci i cała masa innych przykładów. Czy w swoich domach i mieszkaniach zachowujemy się tak samo?

Mam wrażenie, że bardzo liczna grupa osób hołduje zasadzie, że jak coś nie jest ani moje, ani twoje, ani nasze, to jest niczyje. Stąd się bierze brak szacunku do mienia publicznego i do miejsc, które tak naprawdę powstały właśnie dla nas. Popatrzmy i poobserwujmy siebie w podobnych sytuacjach. I jak?

592. Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o...

Ja

Polubił mój blogowy profil, a potem zostawił tam wiadomość. Resztę dopisuje życie – każdego dnia. Wierzę, że wszystko zdarza się po coś i tak samo jest z naszym wirtualnym spotkaniem. Tak już mam, że jak czegoś  nie wiem, nie znam, czy nie rozumiem, pytam. On odpowiadał na wszystko – szczerze, otwarcie i bez tabu. Sami się za chwilę przekonacie. Bohaterem tego postu jest LeOn (oczywiście znam jego prawdziwe imię, ale tak chciał, by się do Niego tu zwracać). Dziś jestem tłem i robię to, co lubię najbardziej – zadaję pytania.

LeON

Jak to się zaczęło? Przypadek - tak to należałoby nazwać, lub też niesamowity zbieg okoliczności. Jak bowiem inaczej można nazwać sytuację, kiedy zaciekawienie wzbudzają zaledwie trzy, może cztery słowa, tak naprawdę nic nie znaczące, umieszczone gdzieś wśród tysięcy komentarzy na jednym z portali społecznościowych? Ze słów tych wynikało jedynie to, że jest czytelniczką bloga, którego lekturą zająłem się kilkanaście dni wcześniej. Pierwsza myśl: „skoro Ona czyta to co ja, z takim samym zaciekawieniem, prowadzi również własnego bloga, więc co szkodzi zajrzeć?”. I tutaj wpadłem, kilka przeczytanych wpisów, pobieżne rozeznanie się w jakości tej twórczości i lektura od początku od pierwszego posta z przeczuciem, że warto. Dalej poszło już jak lawina, wystarczyło zagadać i „worek różności” się rozsypał. Rozmowy krótkie (jak na moje możliwości), ale treściwe, w trakcie których zniknęły wszelkie bariery i przeczucie, że coś, co się błyskawicznie zaczyna i rozwija, wcale się równie szybko zakończyć nie musi.

Ja

Pamiętasz swoje dzieciństwo?

LeON

Lata wczesnego dzieciństwa - tak, w sumie to są raczej przebłyski - chwile i zdarzenia.

Ja

A jakieś konkretne zdarzenie lub chwilę, w której zrozumiałeś, że jesteś inny?

LeON

Choroba, na którą choruję, tak naprawdę została u mnie niejako odkryta w wieku około 6 lat - z chwilą pierwszego złamania, jednakże już wcześniej byłem leczony na - jakby to można powiedzieć - efekt uboczny choroby, a mianowicie skrzywienie kręgosłupa. Samo leczenie polegało w głównej mierze na noszeniu 24 godziny na dobę gorsetu ortopedycznego, który był pierwszym rzucającym się w oczy elementem mojej osoby w kontaktach z innymi. Nie pamiętam kontaktu z rówieśnikami w tych początkowych latach wczesnego dzieciństwa, poza pewnymi sytuacjami, czy pobytem w ośrodku, w którym się leczyłem, ale tam wszyscy byli chorzy i nikt na powierzchowność nie zwracał uwagi.

Ja

Czyli można powiedzieć, że choroba towarzyszyła Ci odkąd pamiętasz?

LeON

Jest to wada wrodzona, więc jak najbardziej - może dlatego łatwiej się z tym było oswoić - wiadomo nie ma tęsknoty do tego, co było "przedtem".

Ja

Fakt - to podobna sytuacja jak ktoś rodzi się niewidomy i nie wie jak to jest zobaczyć świat swoimi oczami?

LeON

Chyba jest w tym podobieństwo.

Ja

Widziałeś jakieś plusy swojej choroby jako dziecko?

LeON

Żadnych. Moje życie dziecięce w sumie w głównej mierze wiązało się z ograniczeniami - tego nie wolno, tamtego nie wolno - konieczność kontrolowania się i praktycznie zero beztroski, którą obserwowałem u rówieśników.

Ja

Myślałam, że może miałeś jakieś ulgi w szkole - no wiesz - u nauczycieli?

LeON

Zwolnienie z WF-u, ale tak poza tym, to raczej nie, może to z tych względów, że rodzice dość duży nacisk kładli na moją edukację, może czasem za dużą. Prędzej w szkole widziało się ograniczenia, na wycieczkę - nie za bardzo, wyjście do kina też raczej nie, jak już, to z którymś z rodziców. Z jednej strony, teraz rozumiem nauczycieli - duże ryzyko, że mogło mi się coś stać -odpowiedzialność i kłopoty z tym związane.

Ja

No tak - a potem odpowiedzialność spadłaby na nich, więc woleli umyć ręce i mieć święty spokój...

LeON

Tak niestety i w dzisiejszych czasach często jest.

Ja

Z perspektywy tych wszystkich lat, zapewne pełnych obserwacji, jak uważasz, czemu tak się dzieje?

LeON

Mogę powiedzieć, że wiem czemu tak jest dzisiaj. Moim zdaniem dzisiejsze negatywne, w tym moim znaczeniu, traktowanie dzieci niepełnosprawnych w dużej mierze jest z winy rodziców tych dzieci. Nauczyciel dzisiaj boi się pretensji, czy nieprzyjemności w sytuacji, gdy dziecku w szkole coś się stanie, nawet jeżeli nie ma na to najmniejszego wpływu. To powoduje, że wprowadza się te ograniczenia teoretycznie dla dobra dziecka, a praktycznie w tej kwestii jego dobro nie ma z tym nic wspólnego.

Ja

Mówisz to z perspektywy rodzica, który sam jest ojcem niepełnosprawnej córki?

LeON

Dokładnie - rodzica, który każdemu nauczycielowi praktycznie musi wpajać, że nie będę miał pretensji jak coś się złego wydarzy, bo takie zdarzenia były, są i będą i chociaż bym dziecko zamknął w pudełku wyściełanym gąbkami, to też może się coś zdarzyć.

Ja

Co byś zmienił, gdybyś mógł w kwestii komunikacji międzyludzkiej na linii osoba zdrowa a niepełnosprawna?

LeON

To chyba można podzielić na dwa punkty widzenia, bo dużo zależy zarówno od osoby niepełnosprawnej jak i tej zdrowej.

Ja

No to porozmawiajmy o tym - Ty ze swojego, a ja ze swojego punktu widzenia.

LeON

Powiem więcej z mojego punktu widzenia więcej pracy w to powinna włożyć jednak ta osoba chora.

Ja

Dlaczego?

LeON

Wychodzę z założenia, że jesteśmy niepełnosprawni na tyle, na ile się nimi czujemy - wiem - to może mało klarowne.

Ja

Dla mnie to jest bardzo klarowne, bo sami sobie stwarzamy ograniczenia - w głowie.

LeON

Można być niepełnosprawnym, ale nie powinno się z tego robić podstawy naszego funkcjonowania. Spotkałem w życiu wiele osób niepełnosprawnych, niestety często ta niepełnosprawność była dla nich elementem najważniejszym w ich życiu, podstawą ich egzystencji, a przecież nie to jest w życiu najważniejsze.

Ja

A co?

LeON

Najważniejsze jest samo życie, umiejętność życia, umiejętność odnalezienia w nim sensu, piękna, radości - chociażby chwilowej, egzystencja to nie jest życie, a wiele osób nie tylko niepełnosprawnych po prostu egzystuje.

Ja

No dobrze, ale ktoś może zarzucić, że jak osoba niepełnosprawna ma się cieszyć z takiego życia, w którym nie może zrobić tego, czy tamtego, nie dlatego, że nie chce, ale dlatego, że nie może?

LeON

Przecież nie chodzi o to, żeby robić wszystko na co się ma ochotę, to nierealne - bez względu na sprawność czy niesprawność. Ja przez te wszystkie lata nauczyłem się doceniać to, co mam. Doceniać drobiazgi, czynności, które mogę zrobić, zamiast tęsknić i sprawiać sobie cierpienie sprawami będącymi poza moim zasięgiem. Niestety, najczęściej nie doceniamy tego, co mamy. Tylko osoba, która przez lata była przykuta do łóżka i wózka jest w stanie cieszyć się z tego, że może stanąć na nogi. Dlaczego więc czekać do tych chwil, żeby czuć z tego radość? Nie lepiej cieszyć się z tego teraz?

Ja

Łatwo mówić, ale jak to osiągnąć? Ludzie zdrowi mają problem z pozytywnym myśleniem, a co dopiero ci, którzy są ograniczeni przez chorobę...

LeON

Na to nie ma jednej recepty jak to zrobić, jak do tego dojść.

Ja

Wobec tego jaka jest Twoja prywatna recepta?

LeON

Chyba można to w kilku etapach ująć. Zacznijmy od akceptacji siebie, umiejętności żartowania z własnych niedoskonałości, dystansu do własnej osoby. To chyba taki pierwszy krok, najważniejszy.

Ja

Dobrze, ale jak ktoś, kto jest kulawy i garbaty może z siebie żartować?

LeON

Oczywiście, że tak - jak najbardziej. Przecież to może być taka sama przywara jak piegi i odstające uszy.

Ja

Dla niektórych owe piegi i odstające uszy są powodem społecznego wyalienowania...

LeON

Kiedyś już wspominałem, że nie jest ważna skala i przedmiot problemu, a to, jak potrafimy sobie z nim radzić.

Ja

Tak, a ja nawet napisałam o tym post zainspirowany tamtą rozmową… Problem

LeON

Czy można żartować z tego że się ma garba? Jak najbardziej. Jak ktoś mnie częstuje papierosami mówię, że palę tylko Camele. Albo robienie sobie sesji zdjęciowej w zoo przed klatką z wielbłądami - "bo jak tu nie mieć zdjęcia rodzinnego".

Ja

Jak wtedy na takie Twoje żarty reagują ludzie zdrowi?

LeON

Dla niektórych może to drastyczne i fakt - niektórzy czują się niezbyt komfortowo, ale tu raczej mówię o osobach zupełnie obcych.

Ja

Wiesz, że celowo spytałam o to bycie kulawym i garbatym, prawda?

LeON

Oczywiście. Domyślam się.

Ja

No tak, przecież trochę czasu już przegadaliśmy. :) I tak nawiązując do Twojego poczucia humoru, pomyślałam i obiecałam sobie, że jak będę w zoo w Oliwie za kilkanaście dni, zrobię sobie zdjęcie na tle żyrafy, co Ty na to?

LeON

Rewelacja. :)

Ja

Wreszcie ktoś będzie ode mnie wyższy. :)

LeON

Kto wie może to będzie sąsiadka stryjka. :)

Ja

Ech Ty z tym poczuciem humoru... Czasem mnie zawstydzasz.

LeON

To minie.

Ja

Poczucie humoru, czy wstyd?

LeON

Wstyd. Jedna z osób mi znanych też na początku się wstydziła. Teraz już, jak się spotykamy, to mi mówi, że słyszała, iż pogłaskanie garbatego po garbie przynosi szczęście - i zabiera się od razu za głaskanie.  :)

Ja

Szkoda, że mieszkamy tak daleko, bo chętnie bym sprawdziła. :):):)

LeON

Ja jej odpowiadam, że ja za to słyszałem, iż pogłaskanie kobiety o obfitym biuście po nim samym przynosi szczęście (a ona jest akurat posiadaczką takowego), ale na razie mam wystarczająco szczęścia. Zostawiam to na czarną godzinę.

Ja

Wiesz, pamiętam jak się ucieszyłam kiedy do mnie napisałeś i okazało się, że Twoja żona też jest od Ciebie wyższa - pomyślałam sobie - o, kolejny odważny facet.

LeON

Chyba to jednak Ona jest bardziej odważna. :) Trzeba być odważnym by wiązać się z osobą niepełnosprawną.

Ja

Z jakiego powodu?

LeON

Ja jestem na etapie takim, że potrafię sobie poradzić z własnymi ograniczeniami, osoba z zewnątrz musi mieć świadomość zarówno tych ograniczeń, jak i tego, co może się dalej wydarzyć - wszelkich konsekwencji z tym związanych.

Ja

Czyli, jak mam rozumieć, uświadamiałeś jeszcze nie żonie, co ją czeka po ślubie?

LeON

Dokładnie, chociaż sam jeszcze wtedy wszystkiego tak do końca nie wiedziałem.

Ja

Jak widać przeciwności losu nie stanęły Wam na drodze, bo jesteście małżeństwem z kilkunastoletnim stażem...

LeON

Czasami problemy wzmacniają związek, szczególnie jeśli dotyczą dziecka.

Ja

Co masz na myśli?

LeON

Jak walczysz z chorobą  - a raczej ze skutkami choroby dziecka, to jednak trzeba to robić razem, wspólnie, wspierać się nawzajem, żeby to przetrwać, co więcej - żeby dziecko nie widziało u swoich rodziców słabości.

Ja

Ale nie powiesz mi, że takich chwil słabości nie mieliście z żoną, prawda?

LeON

Oczywiście że mieliśmy i mieć będziemy, jesteśmy tylko ludźmi.

Ja

Jak więc sobie radzicie, bo w Waszej rodzinie problem niepełnosprawności dotyka przecież każdego z Was?

LeON

Dopóki problem niepełnosprawności dotykał mnie samego - było najłatwiej. Problemy zdrowotne żony, które wyszły po kilku latach, też w miarę się spokojnie przyjęło do wiadomości. Najgorsze było to, jak się dowiedzieliśmy, że córka - jak my to nazwaliśmy - trafiła kumulację - przejmując chorobę zarówno moją, jak i żony.

Ja

Nie mieliście pretensji do siebie, do losu, do Boga, że tak się stało?

LeON

Zacznę od końca - do Boga? Nie. Do losu? Los sprawił, że córka się na świecie pojawiła (no, po części, oczywiście). Do siebie? To chyba nie jest kwestia pretensji. Nie odbieram tego jako kary, czy fatum. Jest to kolejna rzecz, z którą muszę się zmierzyć. Martwię się, cierpię, każde złamanie córki boli mnie dziesięć razy bardziej niż własne. Krzyk 3 letniego własnego dziecka ze strzaskanym udem słyszę do dziś, ale w sumie to są rzeczy do przejścia... Bardziej martwię się o stan psychiczny, o to, czy stworzy sobie związek w przyszłości, czy nie będzie sama.

Ja

A ona jak do tego podchodzi? Nie ma do Was pretensji, że jest jaka jest?

LeON

Ostatnio jest już dobrze, ale był bardzo ciężki okres. I to też nie są pretensje. Na początku myślałem, że fakt, iż przez to wszystko już przechodziłem, że wiem jak to jest i że potrafiłem sobie z tym poradzić, pozwoli mi jej pomóc. Przecież mam dobrą pracę, żonę, jestem szczęśliwym człowiekiem, więc myślałem, że tłumacząc jej to i pokazując na każdym kroku, że z tym można żyć w pełnym znaczeniu tego słowa. Niestety, przyniosło to odwrotny skutek. Usłyszałem "nie jestem tobą, nie potrafię być tak silna jak ty". To było jakiś czas temu. Teraz myślę, że już z tego wyrosła - mam przynajmniej taką nadzieję. Myślę, że ona sama musi do tego wszystkiego dojrzeć. Ja jej w tym nie pomogę.

Ja

Ktoś może Wam, jako rodzicom, zarzucić nieodpowiedzialność, że decydując się na dziecko świadomie skazaliście je na takie życie; że przecież są badania prenatalne, itp, itd. Spotkaliście się kiedyś z takim zdaniem?

LeON

Nie raz. Nie ukrywam, córka nie była planowanym dzieckiem i powiem tak: gdybym miał podchodzić do tego z rozsądkiem, odpowiedzialnością, to nigdy bym się nie zdecydował na dziecko, dlatego właśnie cieszę się, że tak się stało, jak się stało. Mam rodzinę, szczęśliwą  - chociaż to może dziwnie brzmieć – rodzinę pełną radości, uśmiechu, miłości, więc mogę być nieodpowiedzialny. To żadna cena za to, co mam.

Ja

Rodzinę, o której marzyłeś jako młody mężczyzna?

LeON

O takiej rodzinie nawet nie marzyłem. Zbyt wielka abstrakcja wtedy to była - nawet jak na sferę marzeń.

Ja

Czyli co - kompleksy i niskie poczucie własnej wartości?

LeON

Ogromne.

Ja

Jak więc je pokonałeś, jak przełamałeś w sobie bariery?

LeON

Przede wszystkim zmiana środowiska - wyjazd na studia i zamieszkanie w akademiku.

Ja

Nowi ludzie, nowe środowisko, brak kontroli ze strony rodziców...

LeON

Nie  - kontrola rodziców nie miała tu znaczenia.

Ja

A co miało?

LeON

Trzeba wrócić do szkoły średniej - na chwilę. Trafiłem do takiej klasy, gdzie większość osób to praktycznie naukowcy - klasa eksperymentalna przeładowana materiałem. Ledwo przechodziłem z klasy do klasy, ale poziom był tak wysoki, że przez pierwszy rok, dwa na studiach praktycznie niewiele musiałem robić, więc byłem kimś.

Ja

Chyba rozumiem - miałeś uprzywilejowaną pozycję i poczułeś się bardziej dowartościowany?

LeON

Dokładnie. Mogłem pomagać, wyjaśniać, tłumaczyć itp. A że już wtedy zacząłem zarabiać, więc i pod tym względem "imprezowo-towarzyskim" było po prostu bardzo dobrze. Można pomyśleć, że wykorzystywali mnie, ale to raczej była taka symbioza. Byłem jednym z nich, traktowany na równi.

Ja

No właśnie, bo o to chciałam spytać - czy zdarzały się sytuacje, kiedy ktoś dawał Ci odczuć, że jesteś gorszy, inny, albo że Cię w ogóle nie dostrzega?

LeON

Na studiach nie. W szkole średniej jak najbardziej.

Ja

Bolało Cię to?

LeON

Oczywiście.

Ja

I jak reagowałeś?

LeON

To ten najgorszy okres w sumie w młodości. Zamknąłem się w sobie totalnie. Chyba to raczej było takie nałożenie maski, pod którą skrywałem wszelkie emocje. Można powiedzieć, że grałem - przed rodziną znajomymi, szkołą.

Ja

Po to, by nikt Cię nie zranił?

LeON

Przede wszystkim po to by nikt się nie litował, bo to najgorsze z możliwych uczuć.

Ja

Gorsze niż docinki i lekceważenie?

LeON

Tak.

Ja

Chciałeś być traktowany na równi, a ludzie patrzyli na Ciebie i widzieli niepełnosprawnego, którego los potraktował gorzej niż ich?

LeON

Nie sądzę, że ktoś patrząc na mnie, odbierał to w tych kategoriach.

Ja

Spytałam, bo mnie się czasem wydaje, że osoby zdrowe współczują niepełnosprawnym, ale jednocześnie cieszą się, że to nie ich dotknęło takie cierpienie.

LeON

Nie sądzę. Przynajmniej wydaje mi się, że nie często tak jest.

Ja

A jak jest według Ciebie?

LeON

Według mnie jest obojętność.

Ja

Czyli jak te trzy małpki: "nie widzieć, nie słyszeć, nie mówić"?

LeON

Dokładnie  - z moich obserwacji - niestety dość częstych. Powiem inaczej, często widzę jak idzie kobieta z dzieckiem, a dziecko zaciekawione się we mnie wpatruje. I niestety, bardzo często matka widząc to, zaczyna odwracać dziecku głowę, ciągnąć w innym kierunku, czasem i krzyk do tego dochodzi.

Ja

Inność i odmienność budzą lęk i chyba dlatego od dzieciństwa wpaja się maluchom, żeby nie patrzyły, nie zwracały uwagi, bo nie wolno, prawda? A przecież wystarczyłoby spytać dlaczego? Tylko jak to zrobić, żeby ktoś nie poczuł się urażony? Nie każdy jest tak otwarty jak Ty...

LeON

Dlatego powiedziałem na początku, że najważniejsze jest samo nastawienie niepełnosprawnych.

Ja

Czyli wracamy do punktu wyjścia...

LeON

Ale  wydaje mi się, że to chyba tylko kwestia nawet jednorazowego przełamania bariery.

Ja

Tak jak przy naszych rozmowach?

LeON

Też, ale wspomnę o jednej sytuacji; o osobie, która mnie "głaszcze na szczęście".

Ja

A, to ta od obfitego biustu...

LeON

Tak. Przed naszym pierwszym spotkaniem zastanawiała się jak ma się zachować - patrzeć na mnie, czy uciekać wzrokiem. Zdaję sobie sprawę, że to jest bardzo trudne. Dla niej to naprawdę było bardzo ciężkie przeżycie. Dużo później mi o tym opowiadała - i co więcej - nasza znajomość sprawiła, że zupełnie inaczej odbiera każdą inną chorobę, niepełnosprawność - potrafi się już w tym doskonale znaleźć.

Ja

Bo zobaczyła, że niepełnosprawny tak naprawdę niczym się nie różni od zdrowego? Że to kwestia postrzegania i podejścia?

LeON

Zarówno jednej jak i drugiej strony.

Ja

„Bo do tanga trzeba dwojga...”

LeON

I trzeba chcieć tańczyć :)

Ja

No tak, a jak ktoś nie lubi, jak ja albo nie bardzo może jak Ty?

LeON

Jak to nie może? :) Zawsze jakiś sposób się znajdzie :)

Ja

Fakt – „dla chcącego nic trudnego...”

LeON

Widziałem kiedyś dyskotekę, na której 50% osób było na wózkach. Tego się nie da słowami opisać jakie tańce odchodziły.

Ja

Na pewno było odjazdowo :)

LeON

Dosłownie.

Ja

Pamiętasz jak to się stało, że wpadliśmy na pomysł napisania tego postu?

LeON

Czy to nie dlatego, by pokazać pewne kwestie "od środka"?

Ja

Twoimi i moimi oczami...

LeON

Czasami warto na niektóre sprawy zerknąć z drugiej strony.

Ja

Myślisz, że ktoś coś z tego wyniesie?

LeON

Myślę, że znajdą się osoby, które przez chwilę się chociaż nad tym zastanowią, a to już będzie dobrze.

Ja

A może o coś będą chciały spytać Ciebie… Odpowiesz im?

LeON

Oczywiście - doskonale wiesz, że nie mam z tym problemu. Jest pewnie jeszcze tyle kwestii, które nie zostały tu poruszone.

Ja

No ba - kto jak kto, ale tylko Ty wiesz jak potrafię być dociekliwa w zadawaniu pytań i drążeniu tematu...

LeON

Tak samo Ty wiesz, że nie ma tematu, na który bym nie odpowiedział. :)

Ja

Oj tak, oj tak - aż czasem się zastanawiam kiedy powiesz mi: "a weź już przestań, bo ile można pytać?" ;)

LeON

Jeszcze musisz sporo potrenować, by do tego doszło. Prędzej powiesz: "a niech on już przestanie nawijać".

Ja

Chyba nie wiesz co mówisz - w tej kwestii mało kto mi dorówna. Wciąż mam niedosyt po naszych rozmowach i czekam na ciąg dalszy.

LeON

Jestem do dyspozycji – wiesz gdzie mnie znaleźć.

Ja

Ja wiem, a inni jak Cię znajdą?

LeON

Jak to juz mówiliśmy – „chcieć to móc”, no i zawsze zostają komentarze czyż nie?

Ja

W takim razie czuj się tu jak u siebie. :)

LeON

Dziękuję - już się tak czuję.

Ja

To ja Ci dziękuję za tę rozmowę.

LeON

Cała przyjemność po mojej stronie.

Ja

O nie, a zresztą… Niech Ci będzie - z niższymi od siebie się nie kłócę. ;)

LeON

Jak będziesz mi przysyłać fotkę z zoo z żyrafami, zaznacz mazakiem, która to Ty. :)

Ja

Dobra, masz to jak w banku, ale Ty zrobisz to samo z wielbłądem, obiecujesz?

LeON

Ten mniej zarośnięty. :)

591. Zaległości piątkowe

Nie obeszło się bez użycia tabletek musujących, które musiałam w końcu wypić dzisiaj rano. "Nie obijaj o zęby, tylko połykaj" - zawsze słyszę te słowa od Męża, kiedy krzywię się na sam widok szklanki z zawartością. Ale czego się nie robi, żeby boleć przestało. Teraz mogę normalnie funkcjonować. Żeby nie było mi tak dobrze Głos Rozsądku zaordynował jeszcze jedną własnoręcznie przez siebie przygotowaną miksturę, w skład której weszła woda, imbir, miód i sok z cytryny. Oczy z orbit wychodzą, bo ostre, że hej. Jadę zatem na podwójnym wspomaganiu.

Powiedzenie "w piątek zły początek" w kontekście mojej osoby się nie sprawdziło. Zaczęło się bardzo dobrze, a skończyło jeszcze lepiej. Bardzo, ale to bardzo miła i długa wiadomość zostawiona na komunikatorze przez pewnego mężczyznę, z którym coś razem knujemy, sms w podobnym tonie od mojej dobrej znajomej, jeden telefon od pewnej zbliżonej do ideału babki oraz dwa maile z równie fajną zawartością za każdym razem skutkowały uśmiechem na mojej i tak roześmianej twarzy. Z czterech zasianych internetowo ziarenek, dwa już wzeszły, a kolejne pokażą się niebawem. Grunt to spontaniczne działanie, ot co.

Wyszłam z domu razem z Mężem, bo chcieliśmy zrobić jeszcze małe zakupy przedwyjazdowe na bazarku. Głos Rozsądku musiał mnie przywoływać do porządku, bo przecież nawet przy kupnie biletów autobusowych, nie mogłam nie porozmawiać ze sprzedającą panią, która żaliła się na nieuprzejmych klientów. Potem Dyrektor Wykonawczy patrzył na małe lornetki, bo wszak jedziemy nad morze oglądać foki i ptaki, więc wymyślił sobie, że przydałoby się takie cacko. Jednak nijak nie mógł nic zobaczyć, ale czego się spodziewać jak się ma astygmatyzm i to tak drastyczny w obu oczach. Z bólem serca - i jego, i moim, odeszliśmy z przysłowiowym kwitkiem.

W drodze powrotnej do domu spotkałam Sąsiadkę ze starszą córką. Pogadałyśmy chwilę siedząc na ławce, a potem odprowadziłam je pod drzwi ich mieszkania. Dzieciaki chciały, żebym weszła do środka, ale miałam coś do zrobienia, a poza tym umówiłam się z kimś na rozmowę, której i tak w końcu nie było. Sąsiadeczki dzwoniły do mnie, potem ja do nich, no i koniec końców jak ja mogłam już je odwiedzić, to one jeszcze nie były gotowe i odwrotnie. Nic to - daleko do siebie nie mamy, a ciocia nie zając, nie ucieknie.

A później był wieczór i Mąż przyszedł z pracy...

590. Komunikat

Głowa boli od rana. Nie dam rady nic napisać. Przekładam post na jutro. Nadrobię z nawiązką.

589. Wytłumaczenie

Wczoraj chyba po raz pierwszy ograniczyłam się jedynie do wklejenia linku przekierowującego na blogspot, bo najzwyczajniej w świecie nie miałam już siły, by odklejać od siebie sklejonych wyrazów. Ogromnym minusem blogu na Onecie jest bowiem niemożność skopiowania pliku z Word do okienka tekstowego, w którym zawsze piszę na żywca - właśnie z wyżej wymienionego powodu. Dlaczego? Bo przykleja do siebie słowa, ot co. Blogspot jest genialny pod tym względem - zero problemów, więc go wczoraj wykorzystałam. I wcale nie powiem, że było to po raz ostatni.

Oczy mi prawie wysiadły na przystanku końcowym z napisem "przemęczenie", wyschły niczym ziemia w czasie suszy i potrzebowały regeneracji. Dlatego też dzisiaj nie było nas prawie cały dzień w domu.

Piątek zaczął się dobrze, a skończył jeszcze lepiej. Ale o tym napiszę jutro, bo za długo bym tu musiała siedzieć, a że nie lubię robić czegoś po łebkach, to sobie idę stąd, życząc Wam stosunkowo udanego wieczoru.

588. Uczył Marcin Marcina...

Dziś mam małe święto, a że przy okazji takich dni lubię robić prezenty innym, oto i on. Zgrany duet - Karioka i Frau Be w akcji samopomocy blogerka blogerce. Autentyk, przekopiowany (z małym retuszem) prosto z wczorajszego komunikatora.

Jako legendę dodam, iż wiśniówka, która wystąpi w jednej z ról, jest walutą, w jakiej pobieram od Frau Be wszelkie opłaty związane ze spokojem i cierpliwością, jakie w sobie hoduję w trakcie takich pogawędek. Słowa niecenzuralne (wiadomo czyjego autorstwa) wykropkowałam dla co wrażliwszych jednostek.

Kto jest lepszym uczniem, czy nauczycielem oceńcie sobie sami. Humor sytuacyjny dostajecie gratis, podobnie jak korepetycje ze wstawiania różnych dziwactw. Za resztę możecie mi zapłacić nalewką własnej roboty - oczywiście tylko wiśniową.

Frau Be  

zaraz mnie znowu ch.j strzeli, że tak elegancko powiem

zrobiłam sobie licznik i co z tego? nie wiem, jak go upchnąć na blog!!

to znaczy, w jaki pieprzony gadżet

bo żaden mi nie przyjmuje

Karioka

zaraz Ci pomogę

o co biega?

spokojnie tłumacz

Frau Be  

nie wiem, jaki gadżet trzeba dodać, żeby wkleić kod licznika

i dupa astralna stroskana jak nic!

Karioka

dodaj gadżet

Frau Be 

który?

Karioka

kod html/java

Frau Be  

o!

i od razu jaśniej

Karioka

butelka nalewki )

:)

Frau Be  

proste!

5689222147893

Karioka

:):)

guru blogowy do usług :)

Frau Be  

guru jak ta... Mimoza czy inna Tuberoza

Karioka

działa :)

ładny:)

Frau Be  

przepiękny

ja chcę te inne jeszcze

z miastami

Karioka

no to bierz

geostat

z liczniki.org

Frau Be  

Ty, a gdzie to się ogląda? te miasta i kraje i IP...

Karioka

na licznikach org

i na GoStats

Frau Be  

aaaa....

to ten, co go już zrobiłam, deko ciulowy jest

Karioka

bo za mało opcji sobie wzięłaś

ściągnij z mojego

ministat2

Frau Be  

ojoj

i co ja z tego wiem?

który to jest ten, co się widzi miasta?

i kto skąd jest?

i kraje?

Karioka

poczekaj

nie wszystko na raz

jesteś zalogowana na licznikach.org?

Frau Be  

no tak, tam zrobiłam tego brzydaka

Karioka

zrobiłaś ministat

Frau Be  

tak

Karioka

mogłaś też zrobić ministat2 - tam jest więcej opcji

Frau Be  

ale to JEST ministat 2

Karioka

no to możesz jeszcze dodać opcje

z takim plusem

+ więcej

Frau Be  

wiem, ale one są g......e, tj. nie interesują mnie

Karioka

tam sobie kliknij

aha

no to luz

Frau Be  

już klikałam

Karioka

pod ministat2 na lewym pasku masz geostat

Frau Be  

mnie chodzi o takie coś, gdzie będę mogła widzieć, kto skąd jest

Karioka

to są kraje

kliknij w geostat

i sobie ustaw kolory

Frau Be  

i pokaże mi tylko kraje?

Karioka

nie tylko

IP też

i miasta

Frau Be  

aha

Karioka

ustaw sobie, a potem zrobimy jeszcze flagi

Frau Be  

oki

Karioka

i GoStats

Frau Be  

ale ch..owy

Karioka

tylko 7 państw

Frau Be  

dałam mu inne kolory, a on dalej czarny

Karioka

zmienić możesz

Frau Be  

zmieniałam

Karioka

no to do skutku

Frau Be  

ok, to potem

Karioka

ministat masz dobry, więc i geostat też dasz radę z kolorami

Frau Be  

ok

co teraz?

Karioka

flagi chcesz?

Frau Be  

a, niech będą...

Karioka

ustaw sobie ile flag chcesz widzieć

kolory

szerokość kolumny

Frau Be  

czekaj

zaraz

a jak ja tu mam oglądać te miasta i kraje?

na tym geostacie?

Karioka

na tym będziesz mieć tylko flagi

Frau Be  

na geostacie

Karioka

jesteś zalogowana?

Frau Be  

tak

Karioka

kliknij w ten geostat na lewym pasku

otwiera się strona Geostat - szczegóły

goście na stronie

a potem

ostatnio widziano...

i tu jest lista

Frau Be  

czekaj, bo g…o łajno

Karioka

spokojnie

dasz radę

Frau Be  

nie otwiera mi się żadne geostat - szczegóły

nie ma tu nic takiego

Karioka

jesteś zalogowana na licznikach.org?

Frau Be  

TAK!!

Karioka

kliknij w geostat

masz stronę komponent geostat

Frau Be  

kliknęłam i jest ta strona z moim geostatem, gdzie mogę sobie zmieniać kolory

Karioka

Komponent Geostat?

Frau Be  

a dalej nie ma żadnych szczegółów

TAK!

Karioka

po prawej stronie

w trzeciej kolumnie masz

pełna lista odwiedzających

kliknij w nią

Frau Be  

po prawej nie mam żadnych szczegółów, tylko listę odwiedzających pełną

Karioka

kliknij w nią

Frau Be  

kliknęłam, ale tu nie ma, kto i co

Karioka

pojawia się strona

Geostat - szczegóły

Goście na stronie

Ostatnio widziano...

Frau Be  

no tak, ale co mi po informacji, że ktoś z Weimaru był, jak nie wiem, czy to Goethe, czy Werter?

Karioka

a co byś nazwiska z peselami chciała?

Frau Be  

nie, ale jak mi ktoś wpisze komentarz, to bym chciała wiedzieć, że on z Ciechocinka, a nie z Pcimia!

Karioka

to to sobie możesz wydedukować z GoStats

Frau Be  

o Jezu...

Karioka

inteligencją

Frau Be  

a, pierdzielę

zabieram wszystkie butelki z wisniówką i idę chlać!

Karioka

to moje butelki!!

:)

pal sześć butelki, wiśniówka moja

Frau Be  

:(

niech będzie, mnie już wszystko jedno

Karioka

co chcesz teraz?

Frau Be  

nic

już mi sie nie podoba

Karioka

<pocieszacz>

Frau Be  

i nic, zupełnie nic mi się nie chce...

teraz dałabym komuś w mordę :[

Karioka

a co Ci się chce?

poszukaj chętnego;)

ja się nie piszę

Frau Be  

mhm... wczoraj miałam przemarsz kibiców w eskorcie brygad antyterrorystycznych pod oknem, to mogłam znaleźć kontrahenta

dzisiaj to już musztarda po obiedzie

Karioka

<myśli>

Frau Be  

??

Karioka

myślę komu możesz dać w mordę

Frau Be  

chciałabym dyrektorowi, ale to nie najlepszy pomysł

Karioka

Twojemu?

Frau Be  

tak... 

Karioka

myślałam, że mojego dyrektora chcesz bić i już chciałam własną piersią zasłaniać :)

Frau Be  

Twojego oszczędzę - ze względu na Twoją wątłą pierś właśnie

Karioka

ja mam 70F

ale chuderlawa jestem :(

Frau Be  

w istocie wszechrzeczy!

Karioka

<foch>

Frau Be  

a to moja wina? co mnie się tu focha?! ja Cię nie zabiedziłam! spod mojej ręki nie wyszedł jeszcze nikt niedokarmiony!

Karioka

o mamo, to aż tak źle ze mną jest? :(

Frau Be  

no co ja Ci poradzę...? <głaszcze>  ja jestem z rodziny wyłącznie dobrze odżywionych...

Karioka

mój Mąż też

Frau Be  

<bezradny>

Karioka

<pocieszacz>

Frau Be  

nie znam sie na takich patologicznych przypadkach jak chuderlawość i zabiedzenie...

Karioka

:P

Frau Be  

jeszcze jedną zaletę - poza moderacją - ma ten blog

cudowną, wspaniałą zaletę

można wypierdzielić te g......e wtyczki, które działają na mnie jak czerwona płachta na rozjuszonego buhaja!

Karioka

:):)

teraz Ty mi pomóż

Frau Be  

dobra

Karioka

to Twoje serduszko w awatarze

Frau Be  

tak

Karioka

jak to zrobiłaś, że ono się wyświetla, a nie B?

Frau Be  

(cokolwiek miałoby oznaczać słowo "awatar", oczywiście)

a!! już mówię

Karioka

ja mam te nasze ręce i chcę, żeby one się wyświetlały

Frau Be  

w porządku

Karioka

a nie umiem :(

Frau Be  

tylko tam jest jeden warunek

zdjęcie musi być idealnie kwadratowe

co do piksela

Karioka

podaj wymiary

Frau Be  

wymiary to nie wiem...

ma być kwadrat

Karioka

moje jest prostokątne

Frau Be  

to musisz wykwadracić

umiesz?

Karioka

sprawdzę sobie na Twoim

Frau Be  

ja to robie w paincie

Karioka

nie umiem

Frau Be  

to tak

Karioka

ale powiedz, to mi Mąż jutro zrobi

Frau Be  

teraz Cię popilotuję

Karioka

ma być kwadrat w paincie

Frau Be  

zrobisz sama

teraz

Karioka

akurat, do rana tu będę siedzieć

Frau Be  

zacznij od zrobienia kopii tego zdjęcia i na niej będziesz się pastwić

Karioka

kopię już mam

Frau Be  

i nie wkurzaj mnie, tylko działaj

Karioka

na pulpicie

Frau Be  

bardzo dobrze

podpisz ją sobie jakoś tam, "dupa jasia" albo jak chcesz

Karioka

ręce

Frau Be  

żeby Ci sie nie pomyliła

z tamtym właściwym oryginałem

dobra

otwórz zdjęcie

Karioka

otworzyłam

Frau Be  

tylko nie wiem, czym przeglądasz zdjęcia, otwórz normalną przeglądarką windowsowską, a nie żadnym dziwolągiem

Karioka

chrome

Frau Be  

srome

Karioka

nie, nie chrome

irfan view

z takim czerwonym kotem rozpłaszczonym

Frau Be  

no to nie chromaj tym gównem, tylko normalnym windowsem

Karioka

mam windows XP albo vistę, nie wiem

Frau Be  

no i otwórz w tym, co masz

Karioka

otworzyłam w kocie

Frau Be  

a nie żadnymi kleksami

to zamknij!!

i otwórz w systemie normalnie

Karioka

nie umiem

Frau Be  

Jezu...

Karioka

jak to w systemie?

przecież ono jest na pulpicie, a nie w internecie

Frau Be  

najedź na miniaturę kursorem, kliknij prawym przyciskiem myszy i daj "otwórz za pomocą"

wybierz "podgląd obrazów i faksów systemu windows" (czy tam Vista)

Karioka

ja mam po angielsku opisane

Frau Be  

system tez masz w komputerze, a nie w Internecie!!

no i co? angielskiego nie rozumiesz?

Karioka

:)

ale w czym to otworzyć, bo tam jest pełno opcji :(

Frau Be  

wybierz "podgląd obrazów i faksów systemu windows" (czy tam Vista)

Karioka

a, Windows photo gallery?

Frau Be  

ku..a

nie wiem, czy photo galery

ale jak windows, to może tak

nie ma windows bez tego czegoś?

Karioka

nie ma

jest paint

Frau Be  

to dawaj galery

Karioka

mam

Frau Be  

o, jeszcze lepiej

otworz od razu w Paincie

Painta dawaj, będzie prościej

i szybciej

Karioka

mam

Frau Be  

dobra

w która stronę masz ten prostokąt? w pionie czy w poziomie?

Karioka

w poziomie jest szerszy

Frau Be  

dobrze, to chwyć za prawy dolny róg i postaraj sie go troszkę zwęzić

ten obrazek

jak chwycisz i przesuwasz, to sie zmniejsza

Karioka

tak

ale czemu prawy?

nie może być lewy dolny?

Frau Be  

przesuń w lewo, żeby troszke obciąć

bo lewy dolny nie bardzo się da, ale na to jest rada

trzeba obrócić obrazek do góry nogami

Karioka

nie umiem

Frau Be  

a to sie robi tak

Karioka

a w ogóle to mi się jakiś pisaczek zrobił

nie mogę nic obciąć :(

Frau Be  

chwyć precyzyjnie

Ty, a jak duże to masz? wypełnia całe okno czy nie?

Karioka

nie, malutkie jest

Frau Be  

ok

poczekaj

Karioka

może ja Ci to prześlę mailem i mi zrobisz dobrze?

Frau Be  

jak sobie precyzyjnie trafisz w rożek, to chwycisz

dobra, będzie szybciej :D

dawaj

Karioka

a potem odeślesz?

:):)

Frau Be  

tak, na miejscu zrobię

bo po przycięciu trzeba jeszcze piksele policzyć :>

Karioka

wysłałam

Frau Be  

ok, łapię!

Karioka

nie powiedziałam, że rzucam :)

ja tę rozmowę jutro na blog dam

Frau Be  

ale ja już trzymam

Karioka

bo to jaja są normalne

Frau Be  

<lol2>

Karioka

poważnie

najpierw Twoje liczniki, a potem moje zdjęcie

boki zrywać

jutro to przerobię na dialog blogerek

:):)

dajesz zgodę?

podpiszę Cię Frau Be

ale bluzgów nie wytnę:)

Frau Be  

nie ma problemu <lol2> - może po prostu daj to jako post wspólnego autorstwa <rotfl2>

Karioka

super

:):)

będzie jazda

ja nie mogę jak to czytam, bo się śmieję

w głos

Frau Be  

łap obcięte ręce kwadratowe i rób dalej, co potrzeba

Karioka

a co potrzeba?

Frau Be  

zaczniesz post od "zaraz mnie ch.j strzeli"?

<lol2>

nic, wyciagaj te obcięte ręce z poczty na pulpit i otwieraj blog

w sumie zrobiłby z naszych rozmów parę fajnych kawałków :>

Karioka

czyli mam zmienić?

Frau Be  

co znowu chcesz zmieniać? niczego nie zmieniaj, przysłałam Ci zrobione, zedrzyj to z poczty na pulpit!

podpisane jest jak pan Bóg Mojżeszowi nakazał!

Karioka

ale to, co mam na blogu mam zmienić i wstawić to, co mi przysłałaś?

Frau Be  

nie nieee

Karioka

jak to nie?

Frau Be  

normalnie nie

Karioka

to co mam robić?

Frau Be  

zapisz na pulpicie, zaloguj sie na blog i słuchaj mądrzejszych!

Karioka

ale jest na pulpicie, a ja jestem zalogowana :(

Frau Be  

no to cudownie! <jupi>

teraz wejdź w ustawienia

nie

w "Układ"

Karioka

weszłam

Frau Be  

i u góry po lewej stronie masz takie coś, co nie wiadomo, dlaczego, nazywa się "Favikona"

Karioka

mam

Frau Be  

kliknij tam w "Edytuj"

i w tym edytuj wsadź obcięte ręce z pulpitu za pomocą przeglądaj

Karioka

wsadziłam

Frau Be  

a następnie daj "zapisz"

i po robocie, ale to nie wszystko

Karioka

dałam

ale nie ma rąk:(

Frau Be  

no przecież napisałam Ci, że to nie wszystko

teraz, zanim to zacznie być widoczne, minie co najmniej jeden albo dwa dni - nie mam pojęcia, dlaczego, ale też tak miałam

Karioka

aha

Frau Be  

cierpliwie czekaj, samo sie pojawi

czasem jeszcze może być tak

że widzisz czyjeś, a swojego nie, bo przeglądarka nie taka

Karioka

a Ty widzisz moje?

w obu blogach zmieniłam :)

Frau Be  

ja nie widzę swojego serduszka w Internet Explorerze, a w Firefoxie widzę

zaraz popatrzę

Karioka

i co widzisz?

ja Twoje serduszko widzę w Chrome

Frau Be  

nie, jeszcze jest "B"

Karioka

:(

nie działa ;(

Frau Be  

przecież mówię, że dzień - dwa musi minąć!

Karioka

czemu tak długo?

Frau Be  

nie mam pojęcia, dlaczego tak jest, ale tyle czekałam, a jak spróbowałam zmienić na inne zdjęcie, to znowu czekałam

Karioka

aha

ja chcę ręce

:)

bo nasze :)

jak tylko je u siebie zobaczysz, napiszesz?

Frau Be  

w porządku, mnie nic do tego, mogą być nawet genitalia!

napiszę!

Karioka

<rzygi>

Frau Be  

spoksik na maksik <luzik>

Karioka

przed publikacją chcesz autoryzację zrobić, czy mi ufasz?

Frau Be  

ufam

pisać umiesz

debilka nie jesteś

Karioka

bardzo dobra odpowiedź

ale normalna też nie;)

Frau Be 

wiem, do kogo mówię...

Karioka

jeszcze będę mieć pytanie

Frau Be 

fuckt, jak na mnie, to bardzo nienormalna, ponieważ w większości nie ufam ludziom i nie przepadam za nimi, jednak w tej materii (piśmienniczej) wyraziłam poniekąd zaufanie do samej siebie, albowiem mam Cię piśmienniczo przetestowaną

(możesz to dać jako post scriptum)

Karioka

w końcu jestem Twoim chuderlawym guru blogspotowym

:)

i muzą natchniuzą

:)

Frau Be 

gurumunuwudusruru!

dawaj pytanie

póki jeszcze chce mi sie odpowiadać :D

Karioka

miałaś tak, albo jeszcze masz

że

jak się klikało w coś tam, to otwierało się coś tam

chyba w nick i blog

Frau Be

<myśli2>

jak w nick, to się otwiera profil Bloggera

a jak w blog, to zależy, gdzie

yyyy - na Onecie?

Karioka

że jak się klika w jedno, to otwiera się drugie

nie, jak się komentuje u mnie na blogspocie, to przerzuca na Onet chyba

Frau Be 

a!

no tak

ja tak sie podpisywałam, jak jeszcze nie miałam blogu na Blogspocie

zobacz u siebie w komentarzach moich, tam, gdzie nie byłam zalogowana na Blogspocie, to też mój nick był linkiem do mojego blogu na Onecie lub na Blogspocie

Karioka

jak jesteś Frau Be bez serduszka i klikam w to, to mnie przekierowuje na blogspot na Twój blog

zobacz sobie

Frau Be

bo ostatnio wpisuje ten blog, ale gdy go jeszcze nie miałam, to w starszych znajdziesz przekierowanie na Onet

znajdź coś sprzed miesiąca na przykład

Karioka

a chce mi się?

Frau Be

a wierzysz mi na słowo?

Karioka

wierzę

Frau Be

ok

Karioka

tylko czy tak się teraz da?

Frau Be 

zawsze się da

Karioka

żeby być Karioką z rękami i Karioką szarą

i jedną z blogspotu, a drugą z Onetu

Frau Be

poczekaj, wpiszę Ci komentarz pod najnowszym postem ze starym blogiem, chcesz?

Karioka

tak

:)

tylko z sensem

Frau Be

jasssne!

Zrobione

wpuść, najwyżej go potem wykasujesz

Karioka

wpuściłam

Ciebie nie wykasuję

Frau Be

no to sprawdź

link

popatrz, jakie to dziwne... 

Ty wiesz rzeczy, o których ja nie mam pojęcia, natomiast nie wiesz takich, które są śmiesznie proste

życie potrafi zaskakiwać!

Karioka

ale gdzie ten komentarz??

Frau Be

pod postem

Karioka

którym?

Frau Be

nie wiem! nie masz w oczekujących na moderację?

Karioka

już go opublikowałam, ale nie wiem gdzie

Frau Be

pod najnowszym

chyba

czekaj

masz napisane w opublikowanych komentarzach, do którego on jest postu

Karioka

pod 584 dałaś

najnowszy to 586

Frau Be

przez pomyłkę :D

nieważne

Karioka

nawet 587

co mi wodę z mózgu robisz?

Frau Be

ale to bez znaczenia

Karioka

jak bez znaczenia? znaleźć go muszę

Frau Be

z jakiegoś powodu widocznie mi się blog w dół przesunął

znajdź

Karioka

widzę

też tak chcę

a nie umiem

chcę być Karioką Onetową

bez zdjęcia

Frau Be

matko kochana, nic prostszego

Karioka

i Karioką Blogspotową z rękami

jak??

Frau Be 

uwaga, wykład!

1) jeżeli chcesz być Karioką Blogspotową z rękami, to musisz być zalogowana na Blogspocie i tylko na Blogspocie jesteś jako taka widziana, to jasne, prawda?

Karioka

tak

Frau Be 

2) chcesz być Karioką bez rąk, za to z przekierowaniem na Onet, więc przede wszystkim nie możesz być zalogowana na Blogspocie, bo automatycznie lecisz z rękami

tylko przyłazisz na Blogspotowy blog, dajmy na to, do mnie

i piszesz komentarz

po czym pod spodem rozwijasz listę "Komentarz jako"

i tam wyświetlają Ci się różne opcje

wybierasz: "nazwa/URL"

i w okienko "nazwa" wklepujesz "Karioka"

a w okienko "URL" - link do blogu na Onecie

Karioka

mojego?

Frau Be  

Twojego, bo jak wpiszesz do mojego, to będzie przekierowywało na mój <lol2>

Frau Be  

robimy próbę?

Karioka

jutro próba

Mąż przyszedł z kwiatami

Frau Be  

jest jeszcze wariant 3 - bez rąk, ale z URL Blogspotowym

Karioka

jutro już

jutro napiszę

Frau Be  

<yes>

<papapa>

Karioka

kocham Cię, Frau Be :*

Frau Be 

<okok>

Karioka

<papa2>

A teraz prywata do Frau Be - za te przeróbki i kilka godzin spędzonych nad tym postem należy mi się dożywotnia dostawa świeżej i pędzonej własnoręcznie przez Ciebie wiśniówki.