Od Autorki

Teksty oraz zdjęcia zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa (jeśli jest inaczej, podaję źródło), stanowią więc moją własność.
Nie wyrażam zgody na ich kopiowanie, cytowanie i rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie bez mojej wiedzy oraz bez podania adresu tego blogu.
(Ustawa o prawach autorskich - Dz.U. z dnia 4 lutego 1994 r., nr 24, poz. 83)

poniedziałek, 26 września 2016

2229. Z cmentarnej krypty

Dobrze wiem, że ludzie zdolni są absolutnie do wszystkiego, do każdego nawet najbardziej absurdalnego i niedorzecznego zachowania. Ale to, co zrobiła siostra mojej mamy nijak nie mieści mi się w głowie.

Dziadkowie jeszcze za życia wykupili sobie miejsce na cmentarzu. Zadbali o murowaną (dwuosobową) katakumbę, a nawet o płytę z wygrawerowanymi imionami i nazwiskami. Jedynie daty śmierci pozostawili puste.

Pierwsza zmarła babcia, kilka lat później dołączył do niej dziadek. Dwa lata po nim umarł wujek, czyli mąż ciotki. Właśnie ona wymyśliła, że pochowa go razem ze swoimi rodzicami, a jego teściami. Oczywiście bez ich wcześniejszej zgody, czy wiedzy. Jako że grób był dwuosobowy, więc kolejna trumna by tam nie weszła, postanowiła skremować ciało i dokwaterować dziadkom urnę z prochami zięcia.

Organizacją całego pogrzebu i wielu innych spraw z nim związanych obarczyła moją mamę. Dodam, że ciotka mieszka 500 km od nas. Czemu zdecydowała się na pochówek męża nie w swoim mieście, pojęcia bladego nie mam. Z jej ust wiem tylko, że tuż po kremacji, wzięła urnę do domu, otworzyła ją i wsadziła do niej butelkę wódki.

Od pogrzebu wujka minęło prawie dwadzieścia lat. Ciocia wpadła na pomysł, by właśnie teraz zabrać urnę z prochami i przetransportować ją do siebie. To mnie jeszcze nie dziwi, bo takie przypadki się zdarzają. Zdumiewa, przeraża i szokuje mnie za to sposób realizacji. 

Otóż pomnik, który postawił dziadek po śmierci babci, popadał w ruinę. Wypadało zatrudnić kamieniarza, by się tym zajął. Siostra mamy wymyśliła więc, że przy okazji wymiany pomnika, fachowiec wyjmie urnę i przechowa ją u siebie do czasu przyjazdu pomysłodawczyni, czyli kilkanaście dni.

I tak się stało. Ciotka przyjechała, wzięła urnę (a raczej to, co z niej zostało po tych dwóch dekadach), wsadziła ją do worka foliowego, a ten do zwykłej torby podróżnej, z którą spacerowała po mieście, a nawet przyjechała do rodziców na obiad. Potem udała się na dworzec, gdzie wsiadła w pociąg i wróciła do siebie.

Może jestem naiwna, ale do tamtej chwili wydawało mi się, że ekshumacja zwłok, czy prochów, powinna odbywać się z zachowaniem jakichś ogólnie obowiązujących procedur - upoważnieni ludzie, hermetyczny pojemnik, profesjonalny transport.

A tu przyszedł kamieniarz, zdjął starą płytę, wyjął urnę, zabrał do siebie, po czym przekazał w ręce żony tego, którego prochy się tam znajdowały.

Obie z mamą jesteśmy zgodne i pewne, że będąc już w domu, ciotka otworzyła worek i zajrzała do urny, czy przypadkiem nie zginęła z niej owa butelka wódki.

Nasz wcześniejszy trzyosobowy rekonesans na cmentarz i oglądanie tam nisz urnowych nie był przypadkiem. Już jakiś czas temu rodzicielka wyraziła bowiem życzenie, by jej ciało skremować po śmierci, a prochy pochować w grobie dziadków. Po makabrycznej akcji ciotki z urną wujka zdecydowała się jednak na osobną dwuosobową niszę (dla siebie i ojca).

Jako że ciotka ma prawo dysponowania grobem dziadków, ani mama, ani tym bardziej ja nie chciałyśmy ryzykować kolejnego pomysłu przenoszenia prochów. Poza tym, mam takie przekonanie, że skoro babcia i dziadek wykupili miejsce dla siebie, powinni pozostać tam tylko we dwoje.

Czuję się zniesmaczona, zszokowana i przerażona. Przyznam, że ostatnio trudno było mi (i nadal jest) przestać myśleć o tej sytuacji.