Świat oczami Karioki: 622. Piesze wędrówki

Uwierzycie, że dopiero wczoraj po obiedzie po raz pierwszy poszliśmy z Mężem na sobieszewską plażę? Przez trzy pierwsze dni więcej czasu spędziliśmy w autobusach, tramwajach, na dworcach i w pociągach niż na słuchaniu szumu morza. Wychodziliśmy z domu rano, wracaliśmy wieczorem. Nawet kawy na tarasie nie mieliśmy kiedy wypić. Wreszcie powiedziałam "stop!"

Sama narzuciłam takie, a nie inne tempo, więc z całą świadomością zdaję sobie sprawę z tego, że to tylko moja wina. Dlatego zmieniliśmy plany i piątek oraz sobotę spędziliśmy w Sobieszewie. Do południa odwiedziliśmy centrum i nareszcie kupiliśmy obiecane i wygrane w konkursie pocztówki z wyspy, które napisaliśmy i zostawiliśmy do wysłania na poczcie.

Zjedliśmy rybkę na obiad, a potem zajrzeliśmy do pobliskiej stacji ornitologicznej, gdzie obdarowano nas ulotkami oraz udzielono nam wszelkich informacji. Na koniec przywitanie z morzem. Pusta plaża. I tylko my na niej. Szliśmy na nią przez las, w którym spotkaliśmy dwóch rowerzystów, w tym jednego Anglika. Poza tym żywego ducha. Aż dziwnie.

Dzisiaj wyruszyliśmy do "Ptasiego Raju", czyli rezerwatu przyrody na wyspie. Mąż wypożyczył sobie lornetkę, żeby oglądać ptaki i podziwiać piękno przyrody. Weszliśmy na dwie wieże widokowe, żeby podziwiać z nich jeziora - Karaś oraz Ptasi Raj. Cisza, spokój, las i my w nim. Część trasy prowadziła przez plażę, z której wyszliśmy już do cywilizacji, bo zbliżała się pora obiadu. Był łosoś i piwo dzielone na dwoje - tak, tak - wypiłam prawie połowę butelki.