Od Autorki

Teksty oraz zdjęcia zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa (jeśli jest inaczej, podaję źródło), stanowią więc moją własność.
Nie wyrażam zgody na ich kopiowanie, cytowanie i rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie bez mojej wiedzy oraz bez podania adresu tego blogu.
(Ustawa o prawach autorskich - Dz.U. z dnia 4 lutego 1994 r., nr 24, poz. 83)

wtorek, 16 kwietnia 2013

1.082. Ulotnie

Kilka dni temu odebrałam swoje książkowe zamówienie. Tamten piątek od rana był nie taki. Najpierw te nieszczęsne spaliny, którymi się podtrułam. Potem moje gapiostwo i pomroczność jasna, która na mnie spadła, a zorientowałam się dopiero na przystanku autobusowym, patrząc na swoje buty. Bo lał deszcz, a ja mając w szafie nowe czarne kalosze w białe kropki, założyłam zamszowe botki, które oczywiście przemokły.

Do odbioru zamówienia robiłam dwa podejścia. Pięć osób obsługi, ale tylko jedna czynna kasa, bo coś im się z systemem porobiło i zepsuło. Nic to, wcale mi się nie spieszyło, a w galerii przynajmniej na głowę nie padało i kałuż nie było. Zrobiłam więc zwiad w sprawie klapków na basen dla Męża, a po telefonicznej z nim rozmowie ustaliłam, że poczekam na niego, żeby po pracy przyjechał i przymierzył, bo na oko obuwia mu nie kupię.

Drugie podejście udane. Książki zapakowane solidnie w grube tektury i oklejone taśmą. Siadłam przy stoliku, tam gdzie serwują śmieciowe jedzenie. Potrzebowałam oparcia dla pleców i miejsca na położenie mokrej kurtki. Parasol wylądował na podłodze.

Walczyłam z taśmą bezskutecznie. Nożyczek w torebce nie noszę, ale przypomniało mi się, że przecież mam klucze od domu, więc mogą się przydać. Pomysłowy Dobromir stanął na wysokości zadania i moim oczom ukazały się wszystkie trzy pozycje.


Wyjęłam je ostrożnie. Każdą po kolei kartkowałam, wąchając. Wiem, że jestem zboczona, ale od dziecka uwielbiam zapach nowych książek. I miałam w nosie czy ktoś mi się przygląda, czy nie. Ludzi było multum, głównie młodzieży, ale i sporo osób w średnim wieku. Hałas i huk w jednym - nie dość, że normalnie puszczana muzyka w strefie konsumpcyjnej, to jeszcze na dole w galerii odbywały się jakieś pokazy taneczne, więc czułam się jak w jednym wielkim stereofonicznym tyglu - z tą różnicą jednak, że w obu "głośnikach" brzmiały różne melodie.

Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą okularów, bo niestety - wciąż nie łapię ostrości, gdyż niedługo i ręki mi zabraknie, a światło coraz bardziej razi. Mimo wszystko, przepadłam z kretesem. Naprzemiennie i wyrywkowo czytałam fragmenty ze wszystkich trzech tytułów.  Uśmiechałam się przy tym do siebie, bo paradoksalnie każda z innej bajki, a tyle je łączyło...

Czasem czytam coś, o czym już wiem, a co ktoś właśnie nazwał i opisał. Mam wtedy wrażenie, że ukradł mi moje myśli i zamienił w słowa. I cieszę się nimi, nie mając pretensji do autora. To są takie niesamowicie ulotne chwile szczęścia w innym wymiarze i świecie. Bo niby zdawałam sobie sprawę z tego zgiełku wokół mnie, ale potrafiłam się z niego wyłączyć - jakbym była w hermetycznej kuli, do które żadne dźwięki się nie przedostają.

Kompletnie straciłam poczucie czasu, choć na przegubie miałam zegarek. Nawet nie zauważyłam podchodzącego do mnie Męża. Musiał mi pomachać ręką przed samą twarzą, żebym wróciła na ziemię z krainy błogiego spokoju i wiecznej szczęśliwości.


Te są następne w kolejce. Obwąchane i przekartkowane. Uwielbiam uczucie oczekiwania na ten pierwszy kontakt z szelestem kartek i odbywanie podróży w inny świat.