Krążyłam wokół nich od pewnego czasu. Co rusz pojawiały się one w moim życiu. A to poznana na kursie u Czarodzieja koleżanka się nimi zajmowała. A to ze dwa razy trafiłam na ich wystawę w dwóch różnych kościołach. A to zaproszona przez swoją byłą podopieczną na wernisaż jej prac ujrzałam je wśród wielu innych.
Fascynują mnie nasyconą kolorystyką i złoceniami. Prostotą formy. Symboliką. Kojarzą mi się z mozolną, żmudną i wymagającą cierpliwości oraz dokładności pracą. Bez pośpiechu. Powoli. W swoim tempie. Pod fachowym okiem kogoś, kto się na tym świetnie zna.
Wiedziałam już kto. Wiedziałam gdzie. Najpierw maile, potem telefony. Wreszcie spotkanie - z prowadzącą i chętnymi do nauki. O dziwo jestem gdzieś w połowie stawki wiekowej, a już myślałam, że znowu trafię na grupę licealistów lub studentów.
Panie po szkołach plastycznych, uzdolnione, doświadczone - przynajmniej tak się o sobie wypowiadały na wstępie. A ja jak to ja - spontanicznie rzekłam, żem antytalent plastyczny co to nawet kota nie umie narysować, bo niczym się od psa nie różni. Ale chęci mam i zapał - bez dwóch zdań.
Od przyszłej nauczycielki usłyszałam, że umiejętności rzecz nabyta i można je zdobyć, a talent odkryć. No to będę nabywać i odkrywać. Póki co, wedle wskazówek mistrzyni zakupiłam blok rysunkowy, gumkę, temperówkę oraz komplet ołówków, gdyż na razie będziemy szkicować (cokolwiek to znaczy w moim wykonaniu).
Deska i jej fizyczne przygotowanie stanowi dopiero następny etap, a pisanie mojej pierwszej w życiu ikony powinnam zakończyć w czerwcu przyszłego roku. "Będzie zabawa, będzie się działo" - doświadczenie tak odjechane, że zapewne porównywalne z nauką języka migowego.
