Już od pewnego czasu obserwuję dziwną prawidłowość i zastanawiam się dlaczego akurat w piątek wieczorem albo w sobotę rano zaczyna mnie boleć ząb. Jak ostatnio. I to tak, że pojawiła się w pakiecie jeszcze migrena, ból serca, a także podwyższona temperatura. Wzięłam pastylkę i ucichło.
W sobotę rano obudziłam się, a między mną i Mężem znowu leży on. Ból. Kolejny proch i przeszło. Na tyle, że obecnie odczuwam leciutkie ćmienie, które tylko delikatnie przypomina mi o zębie.
Jako że w poniedziałek czeka nas wyjazd do Gdańska, a spędzanie urlopu na poszukiwaniach gabinetu dentysty w obcym mieście do przyjemności wakacyjnych nie należy, zadzwoniłam wczoraj do mojego stomatologa, z którym związana jestem od szesnastu lat wiertłem i innymi narzędziami tortur.
Zostałam przepytana na okoliczność rodzaju bólu, a z tym zawsze mam problem, bo nie za bardzo potrafię nazwać czy jest piekący, ssący, tępy, rwący, itp., itd. Ze szczegółami w postaci kiedy boli, poszło już łatwiej. Po wysłuchaniu pytań z gatunku: zimno, ciepło, nacisk, dotyk, widok, zapach, itp., itd., zostałam wysłana do pracowni RTG celem zrobienia fotki delikwentowi.
Zdjęcie w kopertce zaniosłam do gabinetu. Okazało się, iż na szczęście żadnych cieni nie ma, ale że ponoć jakaś tam kość się obsunęła, a w związku z tym powiększyła się jakaś tam kieszonka, więc kamień nazębny ma więcej miejsca do zagospodarowania. I powoduje ból. A że generalnie nie dość, że jestem nadwrażliwą osobą, to i moje szyjki też są takie (wiadomo - "jaki pan, taki kram"), więc nie ma się co dziwić. Specjalne pasty są normą na mojej półce, zatem ratuję się jak mogę.
Dzisiaj wreszcie udało mi się umówić na wizytę - co prawda dopiero na czwartkowe popołudnie, ale i tak dobrze, że przed wyjazdem, bo stomatolog, do którego chadzam, ma takie obłożenie, że szpilkę trudno wcisnąć, a co dopiero taką babkę, jak ja.
