Świat oczami Karioki: 619. Malbork w bólach

Czwartek do pewnego momentu wyglądał dokładnie jak środa. Pobudka o tej samej godzinie, potem ten sam autobus na dworzec główny i nawet ten sam pociąg relacji Gdynia - Elbląg. Opóźniony tym razem już o pół godziny. Kierunek - Malbork.

Mąż od zawsze chciał tam pojechać. Ja też, chociaż z mojej strony było to ogromne poświęcenie okupione ogromnym bólem, ale o tym później. Najpierw, jak na wytrawnych turystów przystało, udaliśmy się do Informacji Turystycznej, skąd wyszliśmy bogatsi o foldery i mapę miasta. Nie żebyśmy się mieli zgubić, bo to raczej było niemożliwe, ale na pamiątkę.

Na głodnego źle się zwiedza, więc najpierw kawa (wyśmienita cappuccino i latte macchiato) w Cukierni Niucka, bo kolejny dzień wczesnego wstawania dawał się nam mocno we znaki, a potem obiad w News Bistro - miejsce z prostym, ale bardzo fajnym wystrojem. Zestaw, który wzięliśmy był tak duży, że nie daliśmy rady zjeść wszystkiego, a szkoda, bo jedzenie pyszne.

Malbork jest bardzo czystym i zadbanym miastem - od dworca, który zrobił na mnie niesamowite wrażenie zaczynając, przez główną ulicę pełną kwiatów, nowe i błyszczące autobusy, sporą fontannę, makietę zamku, na której obejrzenie namówili nas tubylcy, a na głównej atrakcji turystycznej kończąc.

Przy kasie zamku Mąż chciał zjeść ciastko i mieć ciastko, czyli ubezpieczał się i chciał zagrać na dwa fronty - zwiedzając zarówno z przewodnikiem, jak i z audioprzewodnikiem (na wypadek gdyby ten pierwszy nie spełnił jego oczekiwań). Skończyło się jednak na żywym człowieku.

Tu muszę się do czegoś przyznać - od dziecka nie cierpię wszelakich muzeów, wystaw oraz tłumów turystów w takich miejscach. Męczę się strasznie i podobnie było na zamku. Dyrektor Wykonawczy podążał krok w krok za panem opowiadającym o historii, a ja zajmowałam się robieniem fotek, czekając na resztę grupy.

Trzy i pół godziny - tyle trwało zwiedzanie. Nie dawałam rady. Bolał mnie kręgosłup i nogi, ale najbardziej bolały mnie stopy. Wylądowałam nawet w Punkcie Opieki Medycznej znajdującym się na terenie obiektu, gdzie pani pielęgniarka tylko westchnęła jak zdjęłam skarpetki. Zrobiła, co mogła - w ruch poszedł spirytus i plastry, ale przecież musiałam jeszcze wrócić do Gdańska - bynajmniej nie w lektyce.

Bardzo chciałam pospacerować jeszcze po terenach wewnątrz zamku, ale ból mnie pokonał. Z trudem powstrzymywałam łzy. Poszliśmy jeszcze tylko coś zjeść, bo zbliżała się pora kolacji, a potem czekaliśmy już na peronie na pociąg.

Do Sobieszewa jechaliśmy jak było ciemno i po raz drugi (pierwszy był w dzień przyjazdu) mogliśmy podziwiać pięknie oświetloną rafinerię Lotosu - naprawdę robi wrażenie. Po przyjeździe padliśmy jak kłody.