Wolę obecnie przebywać na dworze niż siedzieć w domu. W tym ostatnim jest mi tak przeraźliwie zimno, że nie pomagają trzy swetry, czy puchate różowe kapcie z czułkami, które mam na sobie. Ulgi nie przynosi również gorąca herbata wypijana w ilościach niemalże hurtowych. Ani praktycznie na stałe odkręcony kaloryfer.
Wyszłam dziś razem z Mężem. I kiedy staliśmy na przejściu dla pieszych trzymając się za ręce po raz pierwszy poczułam wiosnę. Tak, tak - nie oszalałam. Jeszcze nie. Ona naprawdę jest blisko. W powietrzu, w słońcu, w wietrze, w porannym śpiewie ptaków za oknem.
Dostałyśmy z mamą oficjalne pismo, że mamy się zgłosić do poradni genetycznej, gdyż czekają tam nasze wyniki badań krwi zleconych na początku października ubiegłego roku.
Żadna z nas nie jest obciążona rakiem, co nie zwalnia z profilaktyki i nie gwarantuje, że nie zachorujemy (wszak rodzicielka miała przecież czerniaka), ale patrząc na historię całej rodziny, stanowi olbrzymią ulgę.
W sumie te badania genetyczne są swojego rodzaju rachunkiem prawdopodobieństwa. Bo ktoś, kto ma mutację, może nie zachorować, a inny kto nie ma mutacji, może zachorować.
Może, lecz nie musi. I tego jednego "może" się trzymam.
