Od samego rana boli mnie głowa - i to tak, że - póki co - żadne leki mi pomagają. Próbuję się czymś zająć, żeby przestać myśleć o tym, na co wpływu nie mam, ale z mizernym skutkiem mi to wychodzi.
Jestem po rozmowie z szefową w sprawie ewentualnych zmian. Powiedziałam co zaplanowałam i co zamierzałam. Bez względu na jej decyzję cieszę się, że potrafiłam jasno i klarownie przedstawić swoje stanowisko. A będzie co ma być. Ważne, że się nie poddałam i że biernie nie czekam na rozwój wypadków, lecz robię co mogę.
Po namyśle i rozważeniu wszystkich "za" i "przeciw" postanowiliśmy z Mężem poszukać nowego mieszkania do wynajęcia. Sąsiadka z góry nie przestaje na nas bowiem donosić do administracji i spółdzielni, a właścicielka kawalerki też nie zachowuje się wobec nas w porządku.
Od dwóch lat powyższa kwestia powraca jak bumerang, a ja jestem już naprawdę zmęczona tłumaczeniem policji, kierowniczce administracji i prezesowi spółdzielni, że ani ja, ani Dyrektor Wykonawczy nie urządzamy w domu libacji, nie wszczynamy bójek, awantur, nie zażywamy narkotyków, nie kopiemy w drzwi i tak dalej.
Najlepszym dla nas obojga wyjściem będzie wyprowadzka z miejsca, gdzie zamiast upragnionej ciszy i spokoju mamy życie na tykającej bombie zegarowej, która w każdej chwili grozi wybuchem, a nas przyprawia o dodatkowy stres, który do niczego nie jest nam potrzebny.
Zaczęłam więc przeglądać oferty mieszkań do wynajęcia w sieci, popytam też wśród znajomych. Wcześniej czy później na pewno coś znajdziemy. Wiem, że będziemy musieli płacić o jakieś 200 złotych miesięcznie więcej niż obecnie, ale trudno - wolę takie rozwiązanie niż życie w nieustannym napięciu.
